Paaspop 2009 – Zondag napret

De tweede dag van Paaspop begint vol ontzag. Want Elle Bandita heeft ooit eens een grizzlybeer met haar blote handen geveld, heb ik me laten vertellen. Of het was een horde buffels. Anyway, mevrouw is geen kitten om zonder handschoenen aan te pakken. Muzikaal gezien ook niet, want haar show is rauw, een tikkeltje vulgair en vooral hard rockend. En daarmee heeft ze al gauw het toegestroomde publiek voor zich gewonnen.

Vandaag is ook de dag dat we wat meer tijd nemen voor de zaken die buiten het muziekprogramma vallen. Zo lopen we bij het theater binnen bij Rob en Emiel, bekend van hun mentalistenshow bij een bekende lepelbuiger. Rob en Emiel hebben een leuke show met veel interactie met het publiek, waarmee ze aantonen dat trucjes nog steeds leuk kunnen zijn. Want je weet dat je genept wordt, maar de vraag blijft toch hoe ze het doen.

mij=Door: Danny
Inmiddels staat in de Masters of Rock-tent nog een meisje de longen uit haar lijf te brullen. Het is Candace Kucsulain van Walls of Jericho en ze is boos. Heel boos. En dat steekt ze ook niet onder stoelen of banken, want ze gaat als een bezetene tekeer op het podium, gevolgd door een stuwende muur van gitaargeluid en drums die haar band voortbrengt. Met dit optreden blaast het gezelschap vanzelf de muur in Jericho omver.

Wie in ieder geval geen muren omver zal blazen met zijn muziek is Alain Clark. Want het is vooral soul en funk voor het grote publiek wat de man brengt. Niks mis mee maar echt spannend is het niet, zo ook het optreden niet. Maar het publiek schijnt het wel te snappen en gaat compleet los, maar misschien heeft dat bij de vrouwen op de eerste rij ook iets te maken met de looks van de jonge man.
In de Extrema-tent staat De Jeugd van Tegenwoordig gepland, maar hier lijkt het uitlopende schema roet in het eten te gooien. We pakken daarom een klein stukje mee van The Fringe maar helaas zijn deze mannen toch net een maatje te klein voor deze tent. Dat de tent dan weer vervolgens te klein lijkt voor De Jeugd, blijkt uit het massaal toegestroomde publiek. De tent is bomvol en het doet ons besluiten om te vertrekken. Onder het genot van een Italiaans ijshoorntje kijken we vol spanning naar de tent, in de verwachting dat deze elk moment uit zijn voegen gaat barsten en in zal storten.
Het is een beetje een contradictie om Van Velzen groots te noemen. Toch geeft de kleine man een goede show, waarin zijn vele hits vertegenwoordigd zijn. Even denken we nog aan zijn Crazy Piano's-tijd als hij besluit een cover van Queen's “Somebody to love” in te zetten. Maar de man weet wonderwel de grote tent te bespelen alsof het zijn eigen achtertuin is en het publiek viert zowaar een feestje van herkenbaarheid.

In de andere tent staat Epica inmiddels klaar om het publiek te geven waar het voor komt. Snoeiharde metalgitaren wisselen zich af met orkestrale bombast met Simone als rots in de branding. Die er altijd weer als een plaatje uitziet, wat het een extra genot maakt om naar te kijken. Op het muzikale vlak kijken we hier ook naar een geoliede machine. Het publiek vindt het allemaal prachtig en de lange haren wapperen over de eerste rijen.
Geen lange haren, maar wel een lange adem. Al 25 jaar staat De Dijk garant voor goede shows en het is ook deze keer niet anders. Huub van der Lubbe trekt als vanouds zijn Joe Cocker-motoriek uit de kast tijdens het zingen en zodra hij “Ik kan het niet alleen” inzet is het publiek ook om. Klassiekers als “Niemand in de stad” volgen en daarmee is het feest compleet.
In de Restolounge wordt de Guitar Hero-competitie gehouden. En hoewel ik liever echte instrumenten zie, kijken we vol bewondering hoe de deelnemers in vliegensvlugge bewegingen de juiste knopjes op de juiste momenten weten in te drukken. Gitaarsolo's zoals in Michael Jackson's “Beat it” krijgen een hele andere dimensie.

Terug naar het hoofdpodium, waar Novastar maar meteen begint met zijn single “Mars needs woman”. Je kan je hit van het moment maar alvast gehad hebben. Maar als hij daarna achter zijn piano klimt en “Never back down” inzet weten we het al zeker. Dit wordt een alle-dertien-hits show. Wel een goede overigens, want Joost weet met zijn band wel het hele optreden lang de aandacht van het publiek te houden.
Wie ook even de aandacht trekt is de overgebleven zanger van Di-rect. Want Spike trekt met zijn hobbybandje The Deaf al veel geïnteresseerden voordat er ook maar een noot gespeeld wordt. We zijn helaas alleen getuige van de soundcheck, omdat we weer snel door moeten naar de slotact in de Masters of Rock-tent. Maar op basis van alleen de soundcheck, die een heerlijk rockend geluid teweegbrengt, kunnen we concluderen dat Spike die andere band nu maar beter kan laten vallen en zich op The Deaf moet richten.

Die slotact in de andere tent is dan dus Volbeat. De Denen beginnen vol overgave aan hun verovering van Paaspop maar dat blijkt zeer gemakkelijk. Nummers als “Radio Girl” en het bescheiden hitje “Sad man's tongue” worden luid meegebruld door de overvolle tent. Michael Poulsen vervult zijn rol als frontman en luchtalarm met verve en hij bespeelt het publiek met moeiteloos gemak. Zo maken ze hun sell-out met het derde album weer een beetje goed. En omdat we het optreden van Rowwen Hèze wel geloven, wordt Volbeat meteen de afsluiter van de warmste eerste Paasdag in 25 jaar en een degelijk Paaspop 2009.