Met de recente informatie van buienradar (de eerste drie uur geen regen) in ons achterhoofd reden we ook dit jaar vol goede moed op de zaterdagmiddag richting Schijndel. Dat de eerste dag van het tweedaagse festival voor ons echter letterlijk in het water zou vallen, konden we toen nog niet weten. Ruim op tijd kwamen we Schijndel binnenrijden en hoewel we al vaker op Paaspop waren geweest, hadden we deze keer andere instructies gekregen van de organisatie waar we ons moesten melden voor onze accreditaties. Deze keer konden we parkeren op de frontstage parkeerplaats, te volgen door de bordjes die er niet waren. Navraag bij de niet al te vriendelijke verkeersregelaar leerde ons dus dat we een afslag terug eraf moesten, daar waar we net die lange rij auto’s voorbij waren gereden. Een uur later stonden we op een drassige boerenweide geparkeerd en hadden we dus inmiddels het begin van The Mad Trist al gemist. Bij de ingang stonden lange rijen, wat ook vertraging opleverde. Pas anderhalf uur nadat we Schijndel waren binnengekomen, stonden we eindelijk op het festivalterrein. Het humeur was al snel door alle perikelen tot een nulpunt gedaald.
mij=Door: Danny. Foto's: Danny
Gelukkig konden de heren van De Jeugd Van Tegenwoordig al snel weer een glimlach op onze gezichten toveren. Ze trapten af met “Hollereer” en hadden hierdoor meteen het publiek mee. Al gauw kwam dan ook de fles drank tevoorschijn en werd het publiek getrakteerd op shots en hun debuuthit “Watskeburt”. Het enige minpunt aan dit optreden was dat het veel te vroeg geprogrammeerd stond en dat de tent maar voor de helft gevuld was. De heren hadden op basis van hun optreden net zo'n drukke tent als vorig jaar in de Extrema-tent verdiend.
In de Masters Of Rock-tent beukt vervolgens Born From Pain er goed op los. Helaas voor hen lijkt het publiek wat minder enthousiast. Zanger Paul Boers roept het publiek herhaaldelijk op naar voren te komen, maar dat geeft hier in het begin van de show weinig gehoor aan. Wellicht heeft het iets te maken dat het geluid wel ontzettend hard stond afgesteld en dat al dat harde gitaargeweld wat afschrikt. Aan de energie van de band lag het niet.
Minder energiek is het optreden daarna van The Night Of Comedy in het theater. Arie Koomen (van de Lama's) fungeert vanavond als MC en dat gaat hem met wat sterke grappen goed af, maar de meegenomen comedians zijn duidelijk een maatje te klein voor een festival. Johan van Gulik weet nog een paar lachers op zijn hand te krijgen door middel van wat woordgrappen, maar Tim Fransen moet toch echt een duizend doden gestorven zijn tijdens zijn optreden. Tim zag tijdens zijn optreden van ongeveer twintig minuten het publiek en masse opstaan en vertrekken omdat hij gewoonweg niet grappig was. Plaatsvervangende schaamte viel ons ten deel en achteraf hadden we dit uur beter kunnen besteden.
Bij de BZB On The Rocks-show bijvoorbeeld, op de Jack Daniels Stage. In het voorbijgaan horen we nog wat metal- en hardrock-klanken gecombineerd met een rockabilly-sausje. De tent puilt uit en buiten de tent is het nog dringen om nog goed zicht te krijgen. Hadden we dit maar eerder geweten.
We sluiten achteraan aan (die nieuwe ingang van de Masters Of Rock-tent is toch echt een minpunt hoor) bij Karma To Burn, die een dampende tent al snel voor zich weet te winnen met zompige stonerrock. Voorin de zaal stampt het publiek flink mee, achterin sta je met een biertje in de hand rustig te kijken. Het contrast is net iets te groot om ons te overtuigen.
Wie verrassend genoeg wel overtuigt is Di-rect 2.0. Met de nieuwe zanger Marcel in de gelederen lijkt het erop dat ze een volwassener geluid hebben gevonden. En ook de nieuwe liedjes overtuigen. Qua performance mag Marcel alleen dat zweverige nog even achterwege laten, want dat past nog steeds niet bij Di-rect. Tijdens het optreden van Di-rect gooien de weergoden ook nog eens roet in het eten, want een wolkbreuk zorgt ervoor dat het publiek massaal komt schuilen in de grootste tent van het festival. Leuk voor Di-rect, zoveel publiek, maar voor ons is het teveel van het goede.
Ook de Jack Daniels-stage is een toevluchtsoord geworden, waardoor we de rest van de dag hier niet meer terecht kunnen. Jammer, want later horen we dat Go Back To The Zoo er een frisse maar vooral goede show heeft neergezet.
Als dan ook de camera van onze fotograaf het kort daarna begeeft, hebben we er eigenlijk al schoon genoeg van. Moke kennen we zo onderhand wel en ook De Dijk en Novastar zullen voor weinig verrassingen gaan zorgen op de Main Stage. Peter Pan Speedrock kunnen we elk jaar zien en ook Suicidal Tendencies zijn volgens ons allang over de houdbaarheidsdatum heen. We besluiten om terug naar het drassige veld te gaan, alwaar we er een half uur over doen om met de auto van het veld te komen (de modder zit nog op het dak) en daarna huiswaarts te keren.
Het begin van de zondag is gelukkig een enorm verschil met de dag ervoor. De auto mag op een verhard stuk weg gezet worden en geen lange rijen bij de ingang. Wel een strikte tassencontrole vandaag, terwijl we gisteren zo door konden lopen. Ook de zon laat vandaag van zich horen waardoor we een betere start hebben dan gisteren.
We begeven ons naar de Main Stage, waar Waylon de paaszondag mag inwijden. Voor iemand die onlangs met veel poeha is getekend door Motown moeten we toch constateren dat er veel minder ‘soul' in zijn optreden zit dan je zou verwachten. Het songmateriaal is toch vooral pop-georiënteerd dat vooral veel tienermeisjes zal aanspreken, die dan dan ook de eerste rijen bevolken. Zijn hit “Wicked Way” is dan nog een aardige binnenkomer, waardoor de zaal nog wat loskomt, maar meer dan een redelijk optreden kunnen we hem niet geven.
We gaan het vandaag maar nog eens proberen om in de Jack Daniels-stage te komen. Ook deze keer is het weer veel te druk, waardoor we jammerlijk genoeg Moss van buiten de tent moeten aanhoren. Moss speelt een prachtige set popsongs, die best goed gedijen op een lome zondagmiddag met wat dreigende bewolking boven je hoofd. Helaas zien we er dus alleen niks van.
Tot groot ongenoegen van Danny begeven we ons toch naar Kane. Onder het mom van ‘we moeten ze met dat nieuwe album toch een kans geven' zien we hoe Dinand en Dennis, want daar draait het om bij Kane, toch snel het publiek goed bespelen. Ze starten met “No Surrender” en bij hun huidige single “Love Over Healing” wordt het ge-oh-oh-oh luidkeels meegeschreeuwd door het publiek. Toch blijft het pathetische rocksterrenhoudinkje van Dinand ons ook deze keer storen, dus ergens in de verte horen we nog “Rain Down On Me” achter ons wegebben als we al naar de Restolounge zijn gegaan om een hapje te gaan eten. Tegelijkertijd worden we vermaakt door een matige Prince-tributeband die ons vooral aan het lachen maakt, maar dan om de verkeerde redenen.
We besluiten om de Jack Daniels-stage vanaf nu volledig te negeren, omdat we er toch domweg niet in kunnen komen. Ons advies: volgende keer een grotere tent. Jammer van Denvis, Drive Like Maria en Destine die we nog gepland hadden staan, maar die zien we vast nog wel eens terug in het clubcircuit.
Tot groot genoegen van onze fotograaf, die een klein beetje verliefd op haar is, gaan we naar Ilse DeLange. Ilse speelt een degelijke greatest hits-show, waarvan het duet met Martijn van Agt in “Sister Golden Hair” het hoogtepunt mag worden genoemd. Enig minpunt wat we eraan kunnen ontdekken is dat het optreden tot in de puntjes lijkt te zijn geregisseerd, wat de spontaniteit wat wegneemt. Maar dat lijkt het publiek niet te deren want men zingt rustig mee met “Livin' On Love”, “Incredible” en de John Hiatt-cover “Have A Little Faith In Me”.
Een stukje later en verderop staan we ons weer te verbazen bij het optreden van Arch Enemy. Ten eerste om de snelheid waarmee hun melodieuze metal naar ons toegeslingerd wordt, maar ook om het stemgeluid van zangeres (ja het is echt een vrouw die daar staat te brullen) Angela Gossow. De blonde vamp ontpopt zich tot een volwaardig grunter die zojuist een stuk prikkeldraad over haar stembanden heeft gehaald. Echt bijzonder is het optreden echter niet en dus besluiten we weer verder te gaan kijken.
Lieten we een dag eerder de kleinkunst van Jurk nog schieten, vandaag gaan we in de herkansing bij Acda en De Munnik. Ze starten met twee relatief onbekende liedjes, om er vervolgens met “Ren Lenny Ren” een feest der herkenning van te maken. Vanaf dat moment zingt de zaal alles woord voor woord mee en hebben Thomas en Paul de wedstrijd gewonnen. Eigenlijk vinden we dat dit wellicht niet zo goed past op een festival. Maar het publiek laat zich zonder enig bezwaar inpakken voor een goed uur volksvermaak.
De volgende verbazing valt ons ten deel in de Restolounge. Want hier staan ruim vijfhonderd man op de banken te hossen en te zwaaien met nota bene Duitse vlaggetjes op Die Lustige Schlagerfreunden. Duitse hits zoals “Du”, “Rosa Munde” en “Mama” worden luidkeels meegezongen. Over volksvermaak gesproken!
Via de Extrema-tent, waar we een kortstondige poging doen tot een danspasje op Brodinski, voegen we ons weer vooraan bij de grootste comeback op dit festival. Want voor het eerst in zeven jaar staat K's Choice weer als een band op het podium en dat klinkt meteen als vertrouwd. Na opener “Come Live The Life”gaat het publiek meteen los op “Believe”. Alle nummers van de eerste cd van dubbelalbum Echo Mountain komen terug in deze set, samen met wat oude publieksfavorieten zoals “Butterflies Instead”, “Everything For Free” en het onvermijdelijke “Not An Addict”. En aan het publiek te zien is het alsof ze nooit zijn weggeweest. K's Choice kwam, zag en overwon.
Even later mag Opeth dan de officiële opening van het festivalseizoen voor ons afsluiten. Erg overtuigend doen ze dat helaas niet om de aandacht van het publiek vast te houden – wellicht dat de lange nummers na twee lange dagen en een koude nacht toch net iets te veel van het goede zijn. De wisselvalligheid is net iets te groot, maar dat somt meteen mooi op hoe we dit festival hebben beleefd. Het was namelijk een festival van uitersten. Muzikaal, op organisatorisch vlak en qua weersomstandigheden. Dat laatste heb je als organisatie niet in de hand, maar we hopen dat er voor volgend jaar hier en daar wat verbeteringen aangebracht zullen worden.
The Stooges Tribute Band was overigens een fantastische afsluiter in de Jack Daniel’s Tent, het dak ging er compleet af! Zelden zo’n ziedende Rudeboy gezien. En Janneke Riplet is natuurlijk gewoon Miss Iggy Pop herself. Damn!