Paaspop 2011 – Zondag Napret

“Goedemiddag. We komen onze polsbandjes halen”.
“Mevrouw, u bent al ingecheckt. Ik mag u geen polsbandje geven”.
Je raadt het al. Het is dag 3 van Paaspop en weer is er gehannes bij het ophalen van de polsbandjes. Blijkbaar is er iemand anders op Charlona d’r naam naar binnen. Gelukkig kon ze zich legitimeren en na wat gekibbel en vooral frustratie uiten over en weer kunnen we alsnog met vertraging het festivalterrein betreden. Het blijft dus een kritiekpuntje naar de organisatie dat een simpel iets als juiste registratie van accreditaties en controle hierop het leven een stuk makkelijker maken. Een leermomentje dus jongens.

mij=Door: Danny
Gelukkig zijn we ruim op tijd voor Miss Montreal, die op de Mainstage opent. Ze staat voor een volle tent en haar set bestaat gelukkig uit vrolijke up-tempo liedjes en dito humoristisch commentaar tussen de nummers door. Zo horen we dat Sanne al om 7.00 uur op was en dat ze een kek nieuw zomerjurkje heeft aangetrokken. Ze gooit er ook nog eens een prima cover van Aerosmith's “Love In An Elevator” tussendoor waarvoor ze naar verluidt extra heeft geoefend. Bij deze: ik wil wel vast komen te zitten in een lift met Sanne. Perfecte opener voor de zondag.
In de Masters of Rock-tent staat even later My Favorite Scar op het podium. Waar ze me eerder maar matig overtuigden als voorprogramma van Kiss, ben ik deze keer aangenaam verrast. Hun donkere en zompige rockmuziek doet het goed in deze tent en ook het publiek ontvangt de band enthousiast. Wellicht moet ik ze toch vaker een kans geven.

Wie kansen genoeg krijgt en ze ook met beide handen aanpakt is Van Velzen op het hoofdpodium. Hij bewees al eerder op Paaspop dat hij een tent in no time op zijn kop kan zetten met zijn aanstekelijke popliedjes en ook deze keer is het raak. Enige minpuntje is dat Roel er af en toe een ballad ingooit, wat de vaart uit dit optreden haalt. Maar de kleine man compenseert zijn lengte met dubbel zo veel enthousiasme en dat slaat over naar de zaal. Altijd een feestje met Roel.
Er zijn ook bands die je een tweede kans geeft maar die het wederom niet waar maken. ReVamp is er helaas zo een. Was ik eerder al lichtelijk teleurgesteld na hun optreden op Appelpop, vandaag werd die indruk weer bevestigd. Alles draait om Floor en dat zie je terug in dit optreden, wat het niet ten goede komt. Het is het net niet, misschien wordt het toch weer eens tijd om de jongens van After Forever bij elkaar te roepen, want ik verlang daar steeds meer naar als ik ReVamp zie optreden.

Ook Alain Clark heeft een stroef begin. Hij begint naar aanleiding van verzoekjes op Facebook en Twitter met zijn akoestische versie van R. Kelly's “Ignition”, die hij eerder ook al bij De Wereld Draait Door deed. Op zich een goed liedje, maar om mee te beginnen verwacht je eigenlijk een spetterende opening. Gemiste kans dus. Daarbij lijkt Alain nogal op de automatische piloot te spelen vanavond. Dat een van zijn achtergrondzangeressen met haar handen in haar zakken het podium op kwam lopen gaf ook al de indruk dat zij er niet echt veel zin in had. Niet echt een heel sterk optreden om eerlijk te zijn, maar daar lijkt het publiek anders over te denken. Dat zingt weer alles mee.

Voordat ik mijn mening ga geven over het optreden van de Golden Earring wil ik alvast gezegd hebben dat ik Barry Hay een arrogante pompeuze kwal vind. Maar juist dat maakt hem tot de perfecte frontman op het podium en de heren zetten vanavond een dijk van een show neer. Opvallend is hoe George Kooymans na stemproblemen nergens last meer van lijkt te hebben en zijn gitaarsolo in “The Twilight Zone” is van een onovertrefbare klasse. Ook Cesar Zuiderwijk excelleert in de drumsolo in het midden van “Radar Love” en ontvangt luid gejuich van het publiek. Op dit optreden is niks aan te merken en hoewel deze band op plaat allang niet meer relevant is, bewijst de Earring hier in het livecircuit het tegendeel.

Ook Bløf kan teren op een goede live-reputatie. En zij gaan dan ook meteen los door als tweede nummer “Beter” te spelen. Ook de zelf meegebrachte lasers zijn een leuke afwisseling voor de show. Toch heb ik het gevoel dat het publiek in het begin wat mat reageert. Pas als halverwege de set “Blauwe Ruis” ingezet wordt komt de tent wat meer tot leven. Wellicht staat het optreden van Barry Hay en co van zo even nog iets te fris in het geheugen en halen nummers als “Aan De Kust” en “Omarm” de vaart wat uit het optreden.

Gelukkig is er voor Barry Hay nog iemand op Paaspop die nog arroganter is dan hij. Verschil is dat die arrogantie bij Danko Jones gewoon diens handelsmerk is geworden. Hij commandeert de fotografen te blijven staan na drie nummers omdat ze vooral veel foto's van hem moeten maken. Want alles draait tenslotte om Danko. En Danko was boos, omdat hem verteld was dat hij op het hoofdpodium zou afsluiten. En zijn ego is te groot voor de Masters of Rock-tent en dus was hij van plan om muzikaal wraak te nemen en “a hell of a show” weg te geven. Het hoort allemaal bij zijn act. Muzikaal jat hij ook dit optreden weer riffs van Angus en Lemmy, maar dat zal iedereen in de zal worst zijn. Rawk.
Omdat we een trein moeten halen is Danko dan ook de laatste act die we kunnen zien. Vermoeid maar voldaan verlaten we dan ook het festivalterrein. We zijn inderdaad begonnen.