Een warm onthaal viel ons andermaal ten deel in huize Toon en Juud, de rokobamaconnectie in Skijndel. Ik mag wel spreken van een fijne traditie. Hoopvol zaten daar de rokobama's die op vrijdag al het Paaspopterrein getrotseerd hadden te wachten op vers bloed. Maar goed: Kensington gingen we door alle gezelligheid die daarmee gepaard ging niet halen. En dat terwijl Dennis er op paaspop-vrijdag blijkbaar een kwartier of drie aan had besteed om iedereen ervan te overtuigen dat we die toch ECHT moesten gaan zien. Helaas, niet gelukt.
Op een gegeven moment lukte het toch om het groepje van een man/vrouw of 17 richting festivalterrein te bewegen. Dat bleek een stukske verder lopen te zijn dan andere jaren aangezien de entree van locatie gewijzigd was. En maar goed dat ik van m'n zwager nog een winterjas meegekregen had, die was nodig. En vooral op de voettocht na afloop.
mij=Door: TheLeonKing
Maar goed: de muziek dan. Die begon ondanks de temperatuur heerlijk zomers met Chef' Special in de Jack Daniel's tent. Dat vond ik zeer aangenaam, die zanger heeft een goed stemgeluid. Op een gegeven moment hoopte ik dat die gitarist even z'n distortion er in knalde, maar dit bleef uit. Toch een zeer vermakelijke set.
Na een kort uitstapje naar het Truckers Bal in de Loco Royale ging de meerderheid van onze club richting hoofdpodium om op tijd te zijn voor Triggerfinger. Ikzelf ging alvast weer terug naar de Jack Daniel's om op tijd te zijn voor The Legendary Shack Shakers. Ik bleek iets te vroeg, want ik pikte nog een staartje Gers Pardoel mee. Dat klonk helemaal zo gek nog niet tot mijn verbazing. Hij had een echte band bij zich en de sfeer was opperbest. Het bezorgde me toch een brede glimlach bij deze knuffel-hiphopper, dat zeker.
The Legendary Shack Shakers tappen uit een ander vaatje, dat moge duidelijk zijn. Hun vuige rock'nbillyblues kon me echter niet bij m'n duivelse kloten grijpen. Ondanks de behoorlijk krankzinnig ogende frontman die flink z'n oude micro en mondharmonica vol spuugde. Aardig, dat wel.
In de Masters Of Rock-tent liep ik even binnen bij The Devil's Blood. Nou, met dat bloed zat het wel snor. Muzikaal eigenlijk ook wel, de instrumentale stukken konden mij zeer bekoren. Maar dan stond daar ineens weer dat vrouwmens de blèren, nee dat was 't niet voor mij. Ondertussen had ik Mark natuurlijk richting Henk Wijngaard gestuurd, maar achteraf hoorde ik dat het 'm niet gelukt was om de Loco Royal binnen te geraken. Zonde Mark!
En toen stond voor mij Blaudzun op het programma. Ik hoopte dat hij live mij meer zou kunnen overtuigen dan op zijn plaatwerk, aangezien ik daarop zijn stem niet altijd op waarde kan schatten. En ook nu viel het Blaudzun-kwartje niet bij mij, wat is dat toch?! Ik bleef nog wel een tijdje gebiologeerd naar de dame van de band kijken, dat dan weer wel. Euh… onderweg op zoek naar een paar rokobama's werd ik in de grote tent onverwachts getroffen door iets. Het kwam van het hoofdpodium en bestond uit een enorme entourage. WTF! Werd ik me daar ineens volledig weggeblazen door The Kyteman Orchestra, niet te zuinig! Man man man, wat was dat goed. Slechts een paar stukken – van liedjes kunnen we hier toch niet meer spreken – heb ik mee mogen maken, maar daarvan was ik dus wel zeer onder de indruk. Dat er zoiets als Kyteman bestond wist ik wel (duh), maar ik dacht dat het niet mijn ding zou zijn. En dit dan op Paaspop, bijzondere ontdekking.
Okay, snel weer terug naar wat zekerheden op Paaspop. Zoals Peter Pan Speedrock. Dat vlamde er weer lekker in. Maar toch….. nu dan toch te vaak gezien? Nog voor de helft van de set ging ik naar de theatertent om met de rest van de groep te genieten van Def Americans en hun The House Of Cash. Dat was een fijne keuze. Niet alleen vanwege de drankjes en gezelschap, maar zeker ook de Johnny Cash-klanken. Helemaal goed, die sloeg bijzonder goed aan. En toen was het ineens 21 uur nogwat. Ohja: eten, je zou het bijna vergeten.
De depri Rats On Rafts vielen me toch te zwaar op de maag (of waren het de loempia's?). Dus stond ik op tijd in de grote tent voor The Wombats. Misschien had ik verder naar voren moeten gaan, maar het klonk nogal van ver en kwam dus niet helemaal over. Het materiaal wat niet kende vond ik ook niet direct boeiend. Hun eerste album vond ik leuk, maar wat daarna kwam heb ik nauwelijks nog gedraaid. En ook nu bleef ik niet tot het eind van het optreden.
Een deel van de groep bleek in hardrockcafé Thunderbolt te hangen. Hoewel, hardrockcafé: er stonden nu mashup-dj's die er nogal een disco-achtige beat onder gooiden, waardoor ik weer snel de hort op ging. En zo belandde ik in de Restolounge bij Will And The People. En dat was leuk, zeer leuk! Jonge gastjes van de andere kant van het kanaal die de vreettent een frisse mix van reggae, ska, pop en rock voorschotelden. Echt goed was dit, met dank van Bob Marley en The Police. En natuurlijk altijd mooi als er een pixies-cover gespeeld wordt: het prachtige 'Where Is My Mind' inclusief reggae-outtro. Prachtig. Zanger Will wist zelfs met zijn versie van Lennon's 'Imagion' overeind te blijven, dus dat zegt genoeg. Klasse. En was dat nou wel of niet een dame achter de drums? Toch wel hè. Strak!
Uitsmijter van de dag was voor mij Pulled Apart By Horses. In een amper gevulde Jack Daniel's werkte deze Britse band zich enorm in het zweet om zieltjes te winnen voor hun post-hardcore. Het nogal matige geluid hielp daar niet echt bij. Toch vond ik het een dappere poging en vond het ook best goed. Voortdurend dacht ik aan bands als Snapcase en Refused. Tja, en dat zijn natuurlijk niet te evenaren bands. Zo ook niet door Pulled Apart By Horses. Maar hé, da's hetzelfde als kijken of René van der Gijp destijds kon voetballen als Maradona.
Overigens waren de laatste tonen in de Thunderdisco wel bijzonder technisch fraai (dank u Hugo Walker, komt dat schot!!!!!): de zang van Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit' over de beat van Blur's 'Song 2' gemixed. Dat swingde wel effe lekker weg. Jaja, toch wel weer een mooie Paaspopdag.
4 reacties