Nou dat hadden ze dan toch maar mooi voor elkaar daar in Schijndel: een uitverkocht huis tijdens de alweer 39e editie van Paaspop. Het programma zag er dan ook prima uit (niet vanzelfsprekend) en de mensen lieten zich niet weerhouden door de eventuele modder. Ondanks de storm in aanloop lag het festivalterrein er prima begaanbaar uit. Alleen op de parkeerweilanden gaf de nattigheid problemen voor de dagjesmensen, met in blubber vast zittende auto’s en ellenlange files tot gevolg. Ach, onder het genot van de heerlijke versnaperingen (bier, vega met ballen) en de Brabantse gemoedelijkheid waren deze randzaken al snel vergeten. En door de muziek natuurlijk.
Shaking Godspeed speelden een prima set in de tot Thunderbolt omgetoverde loods. De af en toe als een soort Jon Spencer roepende Wout Kemkes en consorten hadden geen moeite met het vroege tijdstip en brachten hun psychedelische voodoo-blues met verve. Nummers als “Future Boogie” en vooral “Paranoid Blues” klonken heerlijk en dwingen me om dat laatste album nog eens op te snorren.
mij=Door: TheLeonKing.
Het optreden van Therapy? in de Phoenix-tent was best oké, afgaande op de laatste liedjes. Maar het waren toch vooral oude krakers als “Nowhere” en het op snelheid gespeelde “Diane”, hun beroemde cover van Hüsker Dü, die de band het voordeel van de twijfel gaven. Dus toch een gevalletje nostalgie, ondanks een onlangs nieuw verschenen album.
De door de media de hemel in geprezen Kovacs wist de enorme Apollo-tent goed te vullen. En met haar op zich goed verzorgde electrosoul uit het nachtclubcircuit weet ze midden op de dag redelijk te boeien, zeker toen “My Love” gespeeld werd. Maar al snel verslapte de aandacht bij het publiek en leek het hoofdpodium toch een maatje of wat te groot.
Bij John Coffey ging zoals verwacht het dak eraf. Vooraan in ieder geval. De band betrad vol goede moed het podium onder begeleiding van “Jean Tropette”, gooiden er direct knaller “Broke Neck” tegenaan en waren baas. Hun enorm energieke rock met een hardcore-randje knalde er gelijk goed in. Neoklassiekers als “Featherless Redheads”, “Romans” en natuurlijk “Dirt & Stones” ontbraken niet, maar ook nieuwtjes als “Son” en “Heart Of A Traitor” smaakten goed. Elk nummer leek wel twee of drie meebrul-refreinen te hebben, daar werd ik opzichtig vrolijk van.
Na het gesjouw van John Coffey was het even wennen aan de subtielere sixties-psychedelica van Pauw. Maar op een paar langdradige momenten na was het prima te doen. My Baby was zeer verrassend. Aanvankelijk stonden daar een drummer en gitarist White Stripes-achtige blues te spelen, totdat zangeres/gitariste Cato van Dyck in haar witte gewaad zich aan het tweetal voegde. De blues werd meer zweverig en groovy, dansbaar zelfs. Maar ook duister en met een gospel gevoel, zeer interessant. Apart bandje dit My Baby.
Gewapend met een koelkast op het podium wisten de Miseries vanaf de eerste noot te imponeren in de Jack Daniels-tent. De garageband van Tim Knol bleek niet alleen over sterk songmateriaal te beschikken, ze speelden het ook nog eens als gedreven jonge honden. Geen nonsens, gewoon gaan en ondertussen het ene pareltje na het andere zo maar uit de mouw schudden. Het tempo werd lekker hoog gehouden, het optreden vloog voorbij. Gelukkig inclusief het Pavement-achtige “Trouble Finding Out”, mijn persoonlijke favoriet. Toppertje!
Het Helmondse Nouveau Velo kon mij niet echt overtuigen, ondanks hun toch bijzonder fijne, dromerige gitaarsound. Het kwam gewoon niet binnen, helaas. Misschien was ik ook meer toe aan het old school hardcore geweld van het inmiddels legendarische Sick Of It All. Deze oude mannen brengen hun vertrouwde New York Hardcore nog steeds met verve en dat werd zeer gewaardeerd in de Phoenix. Zelfs klassieker “Step Down” werd gespeeld. Mooi.
Hoewel Zzz natuurlijk een must-see was kon ik het toch niet laten om de dag af te sluiten op de fijnste plek van het festival: de Thunderbolt. En daar speelde toevallig AC/DC UK. Inderdaad, een tribute-band. Maar het was een “high voltage rock ‘n roll show” die zeker gezien het tijdstip zeer de moeite waard was.