Het was al een tijdje stil rond het Zweedse Paatos. Wellicht dat dat voor een deel te maken had met de strubbelingen binnen InsideOut waarop hun vorige studio-cd Silence Of Another Kind uitgebracht werd. Toch lijkt het er meer op dat de oorzaak zit in het lange – en met resultaat! – sleutelen aan hun vijfde studio-cd Breathing. Dat deden ze in alle rust, zonder druk van buitenaf. Want pas toen de opnames afgerond waren, tekende band bij het gloednieuwe Nederlandse proglabel GlassVille. Breathing is dus het eerste teken van studioleven voor Paatos sinds 2006. Het opent overtuigend met een song die zo op een Gathering-cd gekund had. Wat ik overigens niet erg vind, Petronella Nettermalm vervult de rol van Anneke met verve. Bovendien kiest de band op de rest van Breathing een duidelijk eigen pad. Dat pad vind ik er beter bijliggen dan op de vorige studio-cd. De band kun je nog steeds het beste scharen onder trip-prog, maar songs als het jachtige, jazzrock-achtige “No More Rollercoaster” laten ook een andere kant horen. Constante factor en baken van rust in het geheel blijft de zang van Petronella. Al laat ze zich in “No More Rollercoaster” wel een beetje uit de tent lokken om uit de band te springen, maar met haar kwaliteiten gaat dat haar gemakkelijk af. Bijna ongemerkt steelt ze namelijk steeds weer de show, met als kroon op het werk het slepende en met strijkers doordrenkte “Smärtan” (inderdaad in het Zweeds). Maar ook in de meer ‘standaard’ Paatos-nummers als “Surrounded” zit ze er nóg beter in dan voorheen. Breathing is wat mij betreft het beste album van Paatos tot nu toe.
mij=Glassville / Bertus
2 reacties