Fucking hell! Dat niemand ooit op het idee is gekomen om Ian Astbury van The Cult de zangpartijen van oude Kyuss- of QOTSA-platen te laten inzingen! Op dit moment is dat niet echt meer nodig want de wereld maakt kennis met Brave Black Sea en zanger en gitarist Damon Garrison. …
Zoals wijn en whiskey – de goede dan – met de jaren beter worden, zo is Scott H. Biram op een leeftijd gekomen dat hij een plaat als Nothin’ But Blood kan maken. Zijn stem heeft de juiste rijpheid (lees: de bramen zijn rauw genoeg) en zijn vakmanschap is zo …
Terwijl artiesten als Rolling Stone Brian Jones en Ginger Baker (o.a. Cream) al in de jaren zestig flirtten met invloeden uit de Afrikaanse popmuziek, werd ik (omdat ik toen de leeftijd bereikte waarop men serieus naar muziek gaat luisteren) pas in de vroege jaren tachtig geraakt door de geluiden uit …
Gelukkig krijgen we geen gekerm van walviskalveren te horen, maar new age is Orcas’ muziek zeker. Op een goede manier, dat wel. Yearling staat vol met het soort vederlichte shoegaze-pop waar de synthesizer bij nadere beluistering een gitaar kan zijn, of een flard van een zanglijn. De kern van de …
U weet van mij inmiddels wel dat ik dol ben op coversalbums. Ik ben steeds heel blij met de covers die Neal Morse solo of met Transatlantic opneemt en ook het Deep Purple-tribute Re-Machined heeft de nodige rondjes gedraaid in mijn cd-speler. Bij het Ronnie James Dio tribute-album This Is …
Als je Syd Barrett-songs heel gaaf vindt, maar je vindt de vocalen van een Jacco Gardner te saai en je hebt het al helemaal niet op de chagrijnige monotone adempauzes van een David Gilmour, dan is Sudden Death Of Stars waarschijnlijk wat voor je. Ergens tussen de psychedelica, indiepop en …
Ik heb Tukkers in het wild ontmoet. Het is en blijft een bijzonder volk, maar eerlijk is eerlijk: ruwe bolster, blanke pit. Hoeveel écht Tukkerbloed er in het Twents Songschrijvers Gilde zit dat weet ik niet, maar het initiatief vanuit Enschede is verstandig. Waarom zou je immers niet de krachten …
Het Italiaanse Doctor Cyclops is terug met slechts vijf songs op de EP Oscuropasso, maar wat voor eentje! De heren Draghi, Filippini en Dallera reppen met geen woord over stoner rock, over de doemriffs van Black Sabbath. Niks van dat al. Het trio grijpt gewoon in een teug terug naar …
De Britten van Wild Beasts kwamen eind februari dit jaar eindelijk met hun nieuwe plaat Present Tense. Dit gebeurde bijna drie jaar na zijn voorganger Smother, uit 2011. Hoewel op dat moment zeer succesvol had de band een pauze nodig. Na jaarlijks een album te hebben uitgebracht, non-stop op tournee …
Kijk nou: James Jackson Toth lijkt vrede te hebben met het leven. Zo klinkt de opener van de nieuwe plaat van Wooden Wand, zijn nom-de-plume, in elk geval. De rauwe southern rock van zijn vorige album is nergens te bekennen en in plaats daarvan horen we klassieke country en folk …
Waarom Nick Sanborn en Amalia Meath (zangeres in het folktrio Mountain Man) hun samenwerking nogal saai Sylvan Esso hebben genoemd is me onduidelijk, maar de associatie met een Franse jongensnaam past eigenlijk wel. Er had zo een Franse knoppendraaier achter deze gevarieerde collecties electro-songs kunnen zitten. Soms meer geschikt voor …
Architects uit Brighton was zomaar een van de zovele Britse metalcorebandjes die uit het niets leek op te komen. In een paar jaar tijd heeft er een wedstrijd plaatsgevonden wie het meest boosaardig overkomt, wie de meest hypernerveuze breaks achter elkaar kan plakken, wie het meest en langst kan bulderen …
De band Jamaica maakt typisch van die vrolijke liedjes die op de autoradio langs zouden kunnen komen als je op vakantie in het zonnige Frankrijk rondrijdt. Heel poppy, heel meeneuriebaar en in diverse nummers zit er als kers op de taart dan zo’n Weezer-achtige gitaarsolo. Nummers als “Two on Two” …
Punkrock is er in vele soorten en maten. Neem Plague Vendor, een bandje uit Whittier, CA. In eerste instantie ga ik bij het beluisteren op zoek in mijn platenkast naar The Gun Club, Wall Of Voodoo en The Wipers. En net op het moment dat ik alles gehoord dacht te …
Je hebt van die dagen die van mij niet loom genoeg kunnen zijn. Ik heb dan behoefte aan singer-songwritergetokkel van een J.J. Cale of ik haal Bob Marley eens uit de kast. Of ik ben helemaal in de sixties, zoals met een Kevin Ayers. Als het tempo maar slow is. …
Niemand heeft Robert Smith van The Cure ooit in zijn bijna 40-jarige carrière kunnen betrappen op hypernerveus, springerig, schizofreen of spastisch gedrag zoals druktemaker Ian Curtis. Was dat wel zo, dan had The Cure waarschijnlijk Eagulls geheten en dan kwam de band gewoon uit Leeds. Dan had de band een …
‘Ik heb je gemist, Nicole Atkins‘, denk ik al tijdens de eerste minuten van Slow Phaser, Nicole Atkins’ derde cd. Atkins maakte namelijk al twee prachtige albums. Debuut Neptune City uit 2007 klonk melancholisch sixties-achtig, als een vrouwelijke Roy Orbison, opvolger Mondo Amore uit 2011 was een hartverscheurend break-up album. …
Ewie Hugh Coltman – Zero Killed Prikkie Omb – SwineSong Janineka The Common Linnets – The Common Linnets Gr.R. David Baerwald – Bedtime Stories André Lykke Li – I Never Learn + live @ Tivoli, Utrecht DubbelMono Sharon Jones & The Dap-Kings – Give The People What They Want Stonehead …
No frills hardrock. Dat is de simpele en alomvattende omschrijving voor Cage The Gods‘ debuut Badlands. Classic Rock Magazine deelde ze in bij de “Ones To Watch 2014”, een van de grote beloften van het jaar dus. Natuurlijk, een band met een Ier, een Welshman, een Schot en een Engelsman …
In al zijn subtiliteit is Moksha eigenlijk een heel dominante plaat. Raz Ohara heeft zijn experimentele elektronica-plaat namelijk verdraaid zacht gemixt. De luisteraar moet dan wel kiezen: het volume ver opendraaien zodat de bassen plots de vloer laten trillen, of een koptelefoon opzetten. Ik ging voor de eerste optie. Dit …
Van alle soulzangeressen die de afgelopen jaren (al dan niet: opnieuw) furore maakten, heb ik misschien wel het meest een zwak voor Sharon Jones. Niet omdat ze de meest expressieve of diepgaande stem heeft of omdat ze bij live-optredens het zaalvolume gedempt durft te houden, niet vanwege haar bewogen leven …
Van alle soulzangeressen die de afgelopen jaren (al dan niet: opnieuw) furore maakten, heb ik misschien wel het meest een zwak voor Sharon Jones. Niet omdat ze de meest expressieve of diepgaande stem heeft of omdat ze bij live-optredens het zaalvolume gedempt durft te houden, niet vanwege haar bewogen leven …
