Dat Panic at the Disco eigenlijk totaal geen verwarring of angst brengt, werd ons vrij snel duidelijk met het debuut A Fever You Can’t Sweat Out. Toen al was het een misleidende bandnaam, want je kreeg in plaats van disco vooral indie/emohitjes met wat elektronische elementen voorgeschoteld. Al even misleidend is de opvolger Pretty Odd. Dit tweede schijfje bevat namelijk alle klassieke fouten die je op een tweede plaat kunt verwachten. Het verhaal begint met de single “Nine in the afternoon” die helaas een stuk minder aanslaat dan hun “I write sins, not tragedies” – afkomstig van de vorige cd. Ook het stempel ‘moeilijke tweede’ kan weer uit de kast, want de band was zo ontevreden met de vroegst opgenomen nummers voor Pretty Odd, dat naar verluidt al het studiowerk voor een volledig album in de prullenbak belandde. Vandaar dus dat we drie jaar moesten wachten op dit tweede – theoretisch derde – album, wat de inspiratie vormde voor het openingsnummer “We’re So Starving”. In dat eerste nummer krijgen we uitgebreid excuses voor de lange tussenpoos: “We’re so sorry we’ve been gone. We were busy writing songs for you”. Veel inspiratie blijkt er helaas niet opgedaan. De volgende vijftig minuten muziek klinken een stuk flauwer dan het debuut en eigenlijk juist alleen maar minder odd. Met zowel de muziek als de teksten maakt de band zich er erg makkelijk vanaf, en dan worden die teksten ook nog eens tot in den treure herhaald. Veel fans zullen teleurgesteld zijn met het resultaat. Hopelijk zullen ze meer verrast worden door de comeback die de vier heren binnenkort gaan maken met hun volgende album. Tot die tijd kunnen we ons eigenlijk beter vermaken met de sterke hits die de Amerikanen ons in 2005 wisten te brengen.
mij=Fueled by Ramen / Warner