Toen gitarist Ryan Rosse en bassist Jon Walker Panic! At The Disco verlieten dacht ik dat het einde oefening zou zijn voor de band. Rosse was immers dé liedjesschrijver van de band. Zonder hem zou het kaartenhuis vast instorten. Op bewonderenswaardige wijze beten zanger Brendon Urie en drummer Spencer Smith zich echter vast in het schrijven van nieuwe songs. Daarbij kregen ze hulp van onder meer Goldfingers John Feldman, die ook de productie voor zijn rekening nam. En het moet gezegd worden: het valt niet eens tegen waarmee Urie en Smith op de proppen komen op Vices & Virtues. Op de een of andere manier is het ze toch gelukt de (door velen verfoeide) catchyness van de eerste twee cd’s te adapteren en daar hun eigen ding mee te gaan doen. Natuurlijk zijn de songs nog steeds voorzien van vederlichte melodielijntjes die zo als een zeepbel uit elkaar spatten als je niet oppast. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de band meer talent heeft dan menigeen denkt. Een liedje als “Sarah Smile”, dat richting het einde van de cd staat, is een mooi popliedje waarin ik echo’s van een band als Jellyfish in terug hoor. Fijne koortjes, de juiste accenten gezet met behulp van een trompet, een liedje dat af is. Uitpakken doet Panic daarna nog even flink met “Nearly Witches (Ever Since We Met)” waarin kinderkoortjes, een heel orkest (nep), een draaiorgel (nep) en een lading bombast hand in hand gaan. Ik moet daar wel om grijnzen. Met dit meer op de jaren tachtig geënte geluid kan de band zo aanhaken bij al die andere bands die niet schromen hun waardering voor synthipopbands uit die tijd onder stoelen of banken te steken. Het was duidelijk te vroeg om Panic! At The Disco al af te schrijven. Wie had dat gedacht.
mij=Fueled By Ramen / Warner
2 reacties