Soms begrijp ik goedbedoelde crossoverpogingen niet. De opener “Illumination” van het Chileense punkcombo Panico is Joy Divisions “Isolation” in een latin-discorock-jasje. Waarom zou je proberen om Joy Division ‘dancable’ te maken in een genre dat je slechts nog tegenkomt in heel foute discotheken in de binnenlanden van Venezuela, Peru en Chili. Hebben de mensen daar behoefte aan? Bewijs je daar wijlen Ian Curtis een dienst mee? Ik weet het niet. Panico blaast de jaren tachtig nieuw leven in. De ijskoude, kille sound van Joy Division, maar ook die van Theatre Of Hate en U2’s Boy krijgen een dansbaar LCD Soundsystem-sausje mee. Verder lijkt Panico in alles op een uitgeklede Undertones met een nasale zanger die zijn best doet om zo vlak mogelijk te klinken. Dat zal de Chileens punkgedachte wel zijn. Lekker nihilistisch tekeer gaan en je proberen te verplaatsen in het Koude Oorlog-denken van dertig jaar geleden. Ik wil best geloven dat deze jongens gebukt gingen onder de dictatuur van Pinochet, maar dat is nog geen reden om ons een cd in de maag te splitsen met A Certain Ratio-pastiches die slechts Tony Wilson op waardering kon schatten.
mij=Munich
4 reacties