De Duitser Christian Rzechak die we kennen van de band Sospetto, heeft een voorliefde voor filmmuziek, pompeuze krautrock, avantgarde en heel foute kermisdeuntjes die niet zouden misstaan in het failliete uitgaansleven van een mijnwerkersstad in de jaren ’80. Wie van digitale bewerkingen houdt met een nasaal neusje, die kan zijn hart ophalen. De filters zijn niet aan te slepen en bij funky breaks in bijvoorbeeld de vierde track “Milano Treasure” is dat hoogst irritant. Verder maakt het Christian volgens mij niet uit. Hij laat zich gelden als een Barry Adamson met Giorgio Moroder-invloeden. Muzikaal doet het me denken aan de blikken en houterige soundtracks waar de Tros vroeger patent op had bij programma’s als Derrick, De Fabriek en Medisch Centrum West. Filmmuziek dus. Zoveel is wel duidelijk. En dan nog zal het de Duitser worst wezen. Zijn funky, groteske en hypnotiserende en soms dreigende soundscapes worden in de bio al afgedaan als ‘library music’. Wat ze er ook mee bedoelen, overtuigend is het niet. Kamermuziek snap ik nog. Elevatormusic ook, maar van ‘library music’ kan ik geen positieve voorstelling maken. Rzechak probeert met zijn Tangerine Dream-achtige benadering en voorliefde voor de synthesizer het horror-filmgenre een nieuw geluid mee te geven. In die zin is Cinematic Lies volkomen mislukt. Als de raarste moviescore voor een willekeurige Russ Meyer-film waarin stevig gekneukt wordt, heeft hij de beste pastiche in huis.
mij=Cineploit
File: Pan/Scan – Cinematic Lies
File Under: Krautrock filmpastiche