Ik dacht zelf dat ik het best goed gepland had. De zaterdag zouden we de hele dag in de weer zijn met de verhuizing. De dag erna zou voor ons tweeën en vol rust zijn. Even wat stilte na de drukte van de verhuizing opgetrokken en een huis dat niet vol is met drukke mensen. We waren er wel aan toe. Gewoon niets doen nadat we met zijn tweeën de eerste nacht in ons nieuwe huis zouden hebben doorgebracht. Misschien zouden we nog een doosje of twee uitpakken, maar de kinderkamers en onze eigen kamers zouden klaar zijn. Dat dacht ik tenminste. Die avond zouden we ook niet koken had ik besloten. We zouden een pizza halen bij de pizzeria die aan de overkant van ons nieuwe huis ligt, gestrekt gaan op de bank en knabbelen aan ons Italiaanse voer. Ik vond het wel gepast dat Paolo Conte ons daarbij zou begeleiden. De JBL‘s zouden er wel voor zorgen dat onze nieuwe woonkamer zou lijken op de Arena van Verona en als we de vloerverwarming op zouden schroeven dan zou het bijna zomer in Italië lijken in deze koude winterdagen. Het mooie aan de liedjes van Conte is dat ze altijd klinken alsof hij ze alleen voor zichzelf speelt. Alsof hij na zijn werk als advocaat het leuk vindt te ontspannen achter de piano en zijn eigen zang te begeleiden. Dat geldt ook voor het optreden in Arena di Verona . Het klinkt nergens groots, maar overal relaxed en intiem. Wat ik voor ogen had lukte helaas niet helemaal. Het huis was nog steeds een zooi, maar de pizza was super en Conte bezorgde ons een fijne rustige avond.
mij=WEA / Warner