Ik kan de woordspelingen al raden die het Londense trio Paradisia ten deel zullen vallen bij besprekingen van hun debuutalbum Sound Of Freedom. Drie stemmen en ook nog een harp, dat moet wel hemels of op zijn minst paradijselijk klinken. Ik vind dat nogal tegenvallen. De seventies folkpop die het drietal maakt is degelijk en verzorgd en de dames zingen prima. Maar bij paradijselijke klanken stel ik me voor dat ik op zijn minst van begin tot eind geboeid ben en zelfs meer dan dat. Ik kan halverwege al niet kan ophouden met gapen omdat de twaalf liedjes wel erg eenvormig klinken. Het tweede nummer (“Warpaint”) en daaropvolgend het derde nummer (“Idea Of You”) zijn nog wel leuke popliedjes maar daarna wordt het wel erg saai in hun walhalla. Daar kan Springsteens “Dancing In The Dark” zelfs niets aan veranderen. In de versie van The Boss is het een song waar je een goed humeur van krijgt, in de slow-motion versie van Paradisia gedegradeerd tot saai en monotoon. In het zelfde genre damestrio’s kun je mijns insziens beter een plaat opzetten van HAIM, zij hebben catchy songs, of van The Wild Reeds die wat spannender en grilliger zijn. Het paradijs van Paradisia is mij te flets.
File: Paradisia – Sound Of Freedom
File Under: Kleurloos
File Facebook: [Paradisia op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Paradisia]