Parquet Courts – Sunbathing Animal

In een eerdere recensie over de Brian Jonestown Massacre schreef ik dat Amerikanen na veertig jaar nog steeds niet goed weten hoe ze Britse indiepop moeten produceren. En dat zouden ze toch o zo graag willen. Het snotty geluid van The Buzzcocks, gecombineerd met het rammelende en slordige karakter van Amerikaanse bandjes als Pavement, Noise Addict en Lemonheads. En wat willen ze graag de verhalende opbouw van een Pulp of het hoogdravende venijn van een Morrissey onder de knie krijgen. In Amerika lukte het Ween, Beck, Pavement, Sonic Youth en The Pixies. Natuurlijk nog wel paar meer, maar die hebben nooit een wereldwijde goedkeuring gehad. Of een predikaat van originaliteit. Het derde album Sunbathing Animal van het uit Brooklyn afkomstige Parquet Courts is de beste poging om tot een gestructureerde en uitgebalanceerde plaat te komen. Het is vals om te melden maar Parquet Courts heeft Pavement en The Strokes in de blender gestopt. Het geheel is een optelsom van Crooked Rain, Crooked Rain en Is This It. Tuurlijk, er kunnen altijd meer invloeden toegevoegd worden. Een beetje Television, wat Velvet Underground, Wire en Gang Of Four. Parquet Courts is erin geslaagd om puntige, hoekige songs te schrijven met een rafelig randje. En dat komt dan het onstuimige en soms gevaarlijke karakter van de heren ten goede. Wat krijg je dan? Een broeierige plaat waar de experimenteerdrift vanaf druipt. Dat Sunbathing Animal zo snel volgt op de EP Tally All The Things That You Broke zegt dan ook veel over de tomeloze creativiteit en energie van de band. In elk geval meer dan over gemakzucht. In tegenstelling tot The Vaccines pakt Parquet Courts wel door, en dat met een doldwaze mix van punk, alternative rock, blues en folk. Wie maalt er dan nog om Engelse indie? Eigenlijk helemaal niemand.

mij=Rough Trade