Pat Metheny – Orchestrion

De orchestrion is een bizar instrument. Dit negentiende-eeuwse vreemde bouwsel stelde een persoon in staat om in zijn eentje een heel orkest te vormen terwijl hij maar achter een soort van pijporgel zat. Een beetje als een draaiorgel dus, maar dan met de klank van een orkest. Pat Metheny vond het wel een goed plan om dit instrument te pimpen naar moderne maatstaven zodat hij met zijn gitaarspel een bizarre hoeveelheid instrumenten aan kan sturen. Het resultaat hiervan haalde zelfs het NOS-journaal. Het moet ook een nachtmerrie zijn voor Metheny-haters (en die zijn er zat), want je krijgt als luisteraar op Orchestrion dus een orkest vol Pat Metheny’s voorgeschoteld. Dat is ook wel even hard werken om door te komen. Vooral als Metheny wat sneller en reuze vernuftig gaat pielen (klinkt oneerbiedig, maar zo bedoel ik het niet) op zijn gitaar dan ga ik verlangen naar een bak distortion. Vooral het titelnummer lijdt hieronder, juist doordat de Methenytjes op de andere instrumenten hem maar blijven volgen. Wat dat betreft bevalt het met Bossanova-invloeden doorspekte “Entry Pont” of het melancholische “Soul Search”, waarin Metheny meer de tijd neemt en de noten laat lopen, me een stuk beter. Ik krijgt hierin ook meer het idee dat de andere instrumenten die door de nieuwerwetse orchestrion aangestuurd worden een waardevolle aanvulling zijn in plaats van een middel om een techniek te etaleren. Ook in het mid-tempo “Spirit Of The Air” lukt hem dit goed. Het zal me dan ook benieuwen hoe Metheny dit op het podium in zijn uppie gaat waarmaken.

mij=Warner