Is het mogelijk om murw te worden van de avontuurlijke, virtuoze neo-klassieke pop van Patrick Watson? Albums als Close To Paradise en Wooden Arms zijn bijna de perfecte soundtrack voor een Jules Verne-achtige ontdekkingstocht. Watsons muziek belichaamt een reis uit infantiele nieuwsgierigheid jegens het onbekende: varend midden op de Stille Oceaan of fietsend door de dicht bevolkte steegjes van Beijing. Vrije jazz en subtiele minimalistische pianopop wisselen elkaar moeiteloos af, terwijl Patricks hijgerige falset zorgt voor sporadische 'ooh' en 'aah'-momenten. Het nieuwe album Adventures In Your Own Backyard doorbreekt die traditie enigszins. Nog steeds zijn daar de prodigieuze arrangementen en harmonieën: dissonante koortjes en Morricone-achtige blazers sieren de liedjes fraai op. Zoals de albumtitel insinueert blijft Watson dezer dagen sereen in zijn eigen muzikale speeltuin hangen, zonder de behoefte de grenzen verder te verleggen. Die gemoedstoestand betekent ook minder spanning en ontsporing en juist meer metselen rondom basale hoofdmelodieën. Adventures In Your Own Backyard is daardoor wat meer een veilige, traditionele (maar desalniettemin slimme) popplaat geworden. In Patrick Watsons geval is stilstand geen achteruitgang, al mis ik vaak de dreiging en wispelturigheid van bijvoorbeeld Just An Ordinary Day. In je eigen achtertuin luieren is potentieel net zo aangenaam als een wereldreis ondergaan, maar je kakt des te sneller in. Live zal Patrick Watson een groots schouwspel neerzetten, dat staat zo goed als vast.
mij=Domino / Munich
4 reacties