Patrick Wolf

“Ik voel meer affiniteit met Britney Spears dan met Leonard Cohen”
Vrijdagavond, direct na zijn akoestische optreden op Motel Mozaïque in TENT, wil Patrick Wolf ons wel in een bovenzaaltje te woord staan. Gekleed in een zwart giletje en alléén een zwart giletje (met, toegegeven, een broek eronder) leren we in tien minuten over somber zijn aan de kust, gouden paarden en dat blokfluit in het Engels recorder is. Ik wist het niet. Tijdens het pre-interview-gekloot met de minidiscrecorder (n.b.: het gaat hier dus niet om een minidiscblokfluit) begint Patrick met een vastberaden blik zijn haar in model te brengen. Of, zo je wilt, uit model.

mij=Praatje doorJenneke en Marten; Foto's: George
Heb je een stylist? Of knip je je eigen haar?
(lacht trots) Ik knip mijn haar zelf.
Ik had gelezen dat je blond naar de kust ging en dat je donker terugkwam. Met een album.
En een keukenschaar. Ik had besloten dat ik geen strandblondje meer wilde zijn.
Is er een relatie tussen de kleur van je haar en datgene wat je schrijft?
Ik denk dat het feit dat ik nu mijn eigen haarkleur heb te maken heeft met het feit dat ik nu tour met Wind in the Wires. Soms heb ik de behoefte om een permanentje of oranje haar te nemen of zoiets, maar ik ben toegewijd aan dit album en aan wat ik als persoon voorstel in deze wereld, op dit moment.
Dat is de kustpersoon?
Ja. Misschien een treurige kustpersoon. Iemand die hoop zoekt op donkere plaatsen.
En dat kon niet in de stad?
Nee, ik denk dat het belangrijk is dat je je afsluit van de bewoonde wereld, zodat je helemaal alleen bent. Dat je je problemen niet met je vrienden hoeft te bediscussiëren; je gaat weg en lost ze zelf op. Het was belangrijk dat ik wegging. Ik las toen het boek The Pilgrim's Progress van John Bunyan, over een man die op zoek gaat naar hoop en gratie op een sombere plek.
Ben je een somber persoon?
Niet meer, nee. Maar misschien ben ik dat morgen wel. You know, I never know you know? Ik ben droevig en vrolijk en boos en kalm, allemaal tegelijk.
Zijn dat dan geen lange termijn-fasen? Want Wind in the Wires klinkt in zijn geheel veel treuriger, als dat het goede woord is, dan Lycantrophy.
Ik denk dat mijn eerste album heel veel jeugdige hoop bevatte. En toen was het tweede album – weetje, ik wist meer van de wereld en ook een beetje meer hoe ik daar in paste, en misschien was ik daarom minder optimistisch dan voorheen. Maar ik denk dat de boodschap van het album is dat ja, het is naar, het kan zwaar zijn, maar het is beter aan de andere kant als je eenmaal uit de donkere tijd vandaan komt en je verantwoordelijkheden neemt, en je richt op het gipsy en gelukkig zijn. En je niemand je laat tegenhouden wat dan ook te doen. De liedjes die ik nu schrijf zijn allemaal heel vrolijk en optimistisch.
Je schrijft alweer nieuwe liedjes?
Oh yeah. I'm always writing writing writing.
Dus je derde album zal weer volledig verschillen van zowel je eerste als je tweede?
Yeah. En het vierde zal ook weer compleet anders zijn, dat kan ik je alvast vertellen. Ik kan het je garanderen.
Is dat een doel dat je jezelf stelt?
Het is geen doel; het is alleen zo dat ik mezelf ken, en dat ik weet dat ik nooit hetzelfde zou kunnen maken. Dan zou ik mezelf vervelen en het nooit afmaken.
Raak je verveeld met je oudere werk?
Niet met mijn oudere werk. Ik verveel mezelf als ik mezelf herhaal. Dat is zelfs zo in de live optredens, waar ik elke avond de arrangementen verander en verschillende instrumentariums heb. Want ik vind niet dat muziek iets is waarbij je je moet houden aan één opname. Het hoort te veranderen en het is iets dat jij zou kunnen zingen of ik zou kunnen zingen. Het is iets om te delen.
Je begint nu aardig populair te raken in Engeland.
Ja? (hihi) De laatste tour die ik in Engeland deed was erg goed. Ik bedoel, ik heb tours gedaan waarbij er vijf, tien mensen kwamen kijken. En dat was deze keer zeker niet het geval. Dus iets gaat in elk geval goed.

Kan je iets van je optreden maken als er maar tien mensen komen?
Voorheen niet, dan lukte het me niet. Dan leefde ik als een zwerver en in the shitplace en verdiende ik niks. Maar daar heb ik nooit muziek voor gemaakt. Het is een bonus als er dingen gebeuren waarmee ik mijn huur kan betalen.
En nu kan dat wel, nu het beter gaat.
Ik koop toch geen grote hoeveelheden dingen. I'm pretty hand to mouth.
Beschouw je jezelf meer als een popster of als een singer/songwriter?
Ik zou zeggen meer een popster dan een singer/songwriter, want voor mij is een singer/songwriter iemand als Bob Dylan, of in elk geval iets heel traditioneels.
Maar ik denk dat je eerder met hem zou worden vergeleken dan met iemand in de hitlijsten.
Ja. Weetje, deze dingen interesseren me niet zo. Maar ik denk dat als het er op aankomt het makkelijkste voor mij om te zeggen popster zou zijn. Ik voel meer affiniteit met Britney Spears dan met Leonard Cohen.
Zou je in de hitlijsten willen staan?
Ik wil niet in de hitlijsten staan. Ik voel niet de wil om in de hitlijsten te staan. Als het zou gebeuren dan zou het fantastisch zijn, en leuk en interessant, maar het is nooit het doel van mijn muziek. Nooit. Ik zou er nooit voor schrijven.
Iemand heeft je de post-moderne Morrissey genoemd. Wat vind je daarvan?
Ik weet niet, ik heb nooit – ik ben zo onindie. Ik ben zo ongitaarband dat ik niet eens een Smiths-album ken. Ik ken zijn stem, en ik hou er niet zo van. Maar ik weet helemaal niet veel van The Smiths.
Treed je altijd in je eentje op?
Ik treed op met een drummer en doe zelf de rest van de instrumenten.
Je houdt van touren?
Ja, dat weet ik. (hihi) Dat is net zoiets als vragen 'Hou je van leven?' of 'Hou je van dronken worden?'. Ja en nee.
Heb je de line-up van Motel Mozaïque gezien?
Ja, stukjes. Ik wil Joanna Newsom zien en Antony [and the Johnsons]. En Khonnor ook. Drie dingen die ik nooit – ik heb het album van Antony. Dat is prachtig. Joanna Newsom heb ik nooit gehoord. En Khonnor wil ik graag zien, ik heb hem ook nooit gehoord. In interviews zeggen mensen vaak van nah nah nah hier zijn andere artiesten, en voor mij is het dan heel interessant om ze te gaan zien en erachter te komen wat het is.
Zeggen ze dan dat je een gerelateerde artiest bent?
Ja. (hihi)
Waarom lach je?
Ben je geschokt?
Nee, ik ken ze alleen niet zo goed.
(hihi)
Waarom heb je op je giletje een gouden paard?
Omdat ik verteld was dat ik twee liedjes op de radio moest doen, en toen ik hier kwam was dat opeens veranderd in twintig minuten voor de camera. Dus ik moest me omkleden en had mijn podiumkleding niet eens bij me. Toen heb ik het gouden paard van dat meisje daar (wijst naar assistentvrouwmeisje) geleend. Maar ik heb ook paarden hier (wijst naar riem) en ik heb paard op mijn been.
Dus het is een magisch geïmproviseerd paard.
Een magisch geïmproviseerd paard. En van goud. (hihi)
Rijd je zelf paard?
Nee. Maar op een dag. Als ik oud ben ga ik op een paard.

Oké. De ukelily? Ukeloeloe?
Ukelele.
Juist. Is dat je favoriete instrument?
Nee.
Wat wel?
De altviool. Dat is mijn kindje. Ik ben er mee opgegroeid. Ik hou van de altviool. En ik vind dat meer mensen het zouden moeten leren spelen op school. Want de viool is overschat en de altviool is de perfecte combinatie van cello en viool, en het heeft zoveel hart en zoveel majestiteit, en de perfecte snaren.
Je bent klassiek geschoold in muziek toen je jong was, zoals zoveel kinderen. Ik denk dat Engeland veel meer alt- of gewone viool-georiënteerd is dan Nederland.
Misschien, ja. Wat heb je hier? Wat leer je hier op school? Krijgen mensen hier pianoles?
Wooden flute.
Wooden flute. Wooden flute? Je bedoelt de recorder? Zo heet het waarschijnlijk. (doet blokfluitgeluid na, met verve)
Ja! Maar veel kinderen die het moeten leren stoppen ermee zodra ze de kans krijgen.
Ik heb ook blokfluit gespeeld. Ik had een blokfluitspeler op Lycantrophy, maar hij is een virtuoos. Hij heeft een volledig professorschap in blokfluitkunde. Er zijn overigens iets van twintig verschillende blokfluiten die je kunt spelen. Met verschillende toonhoogten. En hij kan ze allemaal heel snel en mooi spelen. Het is echt een heel mooi middeleeuws instrument, maar als de kinderen het hun strot in geschoven krijgen op school dan is dat niet goed.
Er zijn nauwelijks popliedjes die de blokfluit gebruiken. Ik weet alleen jij en Belle and Sebastian. Maar! Dat was het wel.
Oké! Is… is dit een webding?
Ja! Oh. We hebben ons niet goed voorgesteld.
Dat wou ik zeggen. Slechte manieren!
Nou, dit is een inderdaad een webding. We kunnen je ernaar linken, maar het is in het Nederlands, dus daar heb je niks aan.
Vertaal me goed.
Maar je kan het niet lezen. Je kan het niet controleren. Of heb je Nederlandse vrienden?
Ik heb Nederlandse vrienden, ja. Honderden. Ik zal ze het laten voorlezen.