Patrick Wolf

Het moet gezegd, de shows van Patrick Wolf worden steeds beter en wervelender. Ik kan me nog herinneren dat ik hem op Lowlands zag in de Juliet-tent, een paar jaar terug, met alleen zijn viool. Een verlegen, vooral ‘getalenteerde’ jongen was het, met breekbare en vreemde liedjes waar je wel de tijd voor moest nemen. Twee jaar later stond-ie op hetzelfde festival opeens in de India-tent, bespeelde hij nog steeds allerlei instrumenten maar had hij ook een band en waren zijn nieuwe liedjes veel toegankelijker en blijer geworden. En dit jaar stond hij weer in de India-tent, alleen heeft Circus Wolf nu echt zijn vorm gevonden. Patrick is een diva geworden, maar wel een die nu ook durft te bijten.

Het mooie aan zijn album The Bachelor vind ik dan ook de dreiging die erin zit. Wat de songs betekenen kun je gewoon op internet lezen: bij de biografie die ik kort tevoren als voorbereiding op een interview kreeg zat deze lange beschrijving van de liedjes. Opeens was de helft van mijn vragen irrelevant geworden…

mij=Interview: Stonehead
Dit is je meest persoonlijke plaat tot nu toe.
'Ja, eigenlijk wel. Het album zit vooral op hetzelfde niveau als mijn levenservaring. Nu ik ouder word krijg ik steeds meer zekerheid in en fascinatie voor het schrijven van not-so-reality in mijn teksten. Ik heb een andere manier van schrijven gevonden, ik communiceer wat realistischer. Het gaat niet over weerwolven, volle maan en dergelijke, mensen zullen meer herkennen in de songteksten.'
Maar je hebt wel een hoop verhalen in je nummers. Je draagt nummers op (“Damaris”), je verzint verhalen…
'Ik ben voor vrienden een goede vriend, maar ik houd ook veel voor me. Ik communiceer liever via mijn liedjes over bepaalde dingen dan via brieven of mail. Dat is mijn manier van communiceren. Soms komen mensen er pas later achter wat ik bedoelde. Het is gevaarlijk. Erg genant soms, ook. Voor iemand. Maar zo gaat het leven. Bob Dylan is een geweldige songschrijver. Hij zingt over diep persoonlijke relaties. Het is mijn ambitie om ooit op dat niveau te zitten.'
Vulture gaat over mislukte kinky sex. Maar ik voel me zelf een beetje een aasgier als ik er vragen over zou stellen.
'Nee, helemaal niet. Dat is je werk – oké dan niet – en ik houd ervan interviews te doen. Vulture gaat erover hoe het is om aangevallen te worden door een gier. Ik ben het dode vlees dat opgegeten wordt. Liefde kan je soms in situaties brengen waar je je voor schaamt. Je voelt je oncomfortabel, je wilt er weg, je zou liefst door iemand anders worden schoongeknuffeld. Het album The Bachelor is het probleem, en het symptoom van het probleem is eenzaamheid. The Conqueror, dat begin 2010 uitkomt, is de oplossing voor dat probleem. Het zijn twee albums waar ik expres wat afstand tussen wilde hebben. Met The Conqueror ben ik al erg ver. Het is in juli klaar, hoop ik.' [dit interview vond eerder deze zomer plaats, red.]
Over een hoop andere songs durf ik inhoudelijk niks meer te vragen…
'Oh, maar neem die bio die je daar hebt vooral niet te letterlijk. Die heb ik ook niet zelf geschreven trouwens, ook al staat mijn naam eronder. Een journalist heeft me een dag lang geïnterviewd en wat citaten op een rij gezet.'
Nou, neem dan “Oblivion”. Dat vind ik een goed nummer omdat het zo bedreigend is, op een goede manier.
'Het is een uitdaging aan de duisternis. Zo van; ha, ik ben niet bang voor je! Ik ben niet bang voor duisternis of depressie. Ik ben niet bang voor een dood die geen macht over me heeft. Die macht is wat een vrijgezel zoekt. Op de hoes van het album zie je iemand uitdagend staan, 'laat mij alleen, ik voel me in mijn eentje best zo, ik heb niemand nodig, ik zal nooit trouwen, ik ben dapper en een man'. Maar daar zit ook een zekere droefenis achter. Ken je Quentin Crisp? Een prachtige Engelse schrijver is dat. Hij had ook een personage dat zei: 'I'll never be in a relationship. Love is a waste of time, a useless emotion'. Soms krijg je dat idee, en er zit iets geniaals in. Het is een heruitvinding van de traditionele waarden dat je zou moeten trouwen en kinderen krijgen. Een hele anarchistische manier van kijken, die tegelijk best treurig is. Dit album verkent die opvatting. Ik ben gefascineerd door het idee dat je je hart zou kunnen afsluiten op een moment in je leven, dat je je wensen en lusten op slot zet, als een kuisheidsgordel, een dappere en tegelijk idiote daad. Ik denk dat ik ooit op dat punt geweest ben.'
Ik herken er wel wat van mezelf in. Maar laat ik niet afdwalen, het interview gaat over jou…
'O, maar dat is juist goed. Het idee van liedjes schrijven is juist dat je communiceert met wie er luistert. Ik hoop altijd dat mensen iets van zichzelf erin terugvinden.'
En het is wat donkerder dan je vorige werk.
'Het verbaast me niks dat je dat zegt met dat NIN-shirt van je…'
Over NIN gesproken, ook jij bent voor jezelf begonnen en weggegaan bij platenmaatschappij Universal. Hoe bevalt het?
'Nou, alle fouten op het vorige album worden niet opnieuw gemaakt. Ik mag me gelukkig prijzen met het goede team om me heen. En ik vind het fijn om verantwoordelijk te zijn, in plaats van dat mensen fouten voor mij maken. The worst thing is when somebody fucks up on your behalf. Daar kun je niks aan doen. Nu ben ik me van veel meer taken bewust en heb ik er controle over. The Magic Position zelf had op zich geen fouten. Het zat hem vooral in de release en de manier van releasen, maar ik mag niet over de details praten. Geef het een paar jaar. Ik heb gewoon een hoop geleerd.'
Wat zou je aanraden aan mensen die voor zichzelf beginnen?
'Als een band of songschrijver moet je altijd je rechten behouden, dat zou de eerste regel moeten zijn. Kijk uit voor mensen die een hap van je live-inkomen, je merchandising en dat soort dingen willen hebben. Behoud zoveel mogelijk van je rechten. Wees zorgvuldig met je publishing-rechten, teken nooit een contract over publishing bij je platenlabel, die twee moeten gescheiden zijn. Regel geldzaken alleen met mensen die je vertrouwt en op zo'n manier dat zij je de kans geven het te controleren.'
Wat vind je van merchandising?
'Soms blijkt dat je uit de verkoop van buttons je al je voedsel op de hele tour kunt bekostigen. En het is een extra ding dat veel plezier geeft, zeker als je een obsessieve fanbase hebt. Ik ging naar een Blondie-concert waar ze een sjaal hadden. Mooie souvenir van de ervaring. Er kan zoveel. Een paraplu, een tas…'
Nog even terug naar het thema. Hoe denk je eigenlijk over trouwen?
'Mijn eigen ouders zijn nu 27 jaar getrouwd. Je moet de religieuze aspecten even negeren, waarbij je partners zou zijn in de ogen van een of andere god. Ik heb een hoop katholieke trouwerijen bezocht en het gaat meer over Jezus dan over de liefde tussen twee mensen. Dat is rubbish, pure bullshit. Terwijl de levenslange unie tussen twee mensen juist zoiets moois is. Ik ben een diep romantisch persoon, ik zie dat we in een tijd leven vol gebroken families en gescheiden ouders… Er staat een song op The Bachelor waarbij een boer een boom heeft met daarin een duif. Die duif zoekt zijn leven lang naar een tweede duif. Mensen vinden hun liefdes altijd, net als duiven. En als de ene sterft, dan leeft de andere ook niet lang meer. Overigens zit een hoop romantiek ook in de ruzies tussen echtgenoten. Mijn ouders hadden wel eens woorden juist omdat ze van elkaar hielden, ze probeerden elkaars leven beter te maken.'
Wat staat er op de plaat dat misschien onterecht niet opvalt?
'Uh… Het kerkorgel. Dat hoor je echt overal op de plaat. Voor mij betekende het heel veel dat we het album hebben opgenomen in een kerk, waar trouwens veel voorouders van me lagen. Het opzetten van alle microfoons alleen al was een groot avontuur. Eigenlijk hadden de luisteraars dat hele opnameproces wel mogen zien, ze zouden het erg mooi gevonden hebben.'