Paul Buchanan – Mid Air

De lezers van File Under weten het. Muziek is het mooiste wat er bestaat. De oneindigheid ervan, zowel in kwantiteit als in kwaliteit, soms verbaas ik me er nog over. Zo vernam ik pas de laatste weken van het bestaan van Paul Buchanan. Hij maakt dik in de vijftig (en zonder Rick Rubin) nog zijn solo-debuut, maar zal bij menigeen wél bekend zijn, van “Tinseltown In The Rain”. De enige hit van The Blue Nile, een groep die ik blijkbaar ben misgelopen in zekere eindejaarsradioprogramma's. De achterstand inmiddels inlopende, constateer ik dat de sfeer met de verstrijken der jaren hetzelfde is gebleven, net als Buchanans voorliefde voor verwijzingen naar het automobiel. Niet door het noemen van merken, maar als een of ander hoogstpersoonlijk symbool. Voor verandering wellicht. 'The cars are in the garden now'. Het uiterst verstilde Mid Air heeft door het radicaal doorgevoerde minimalisme (tempo of melodie veranderen nauwelijks) veel van een klassieke liedcyclus. Buchanan speelt zijn eigen Gymnopédies, en zingt er zachtjes bij, meestal gewoon met de akkoorden mee, wat de intimiteit nog verder versterkt. Dromerig synthetische strijkers zijn soms wel en soms nét niet te horen. Buchanan maakt om op Schubert te variëren een 'Sommerreise'. 'Summer's on it's way, like a millionaire'. De songtitels zijn in veel gevallen ook gewoon de openingsregels, een procedé dat je ook bij klassieke opera-aria's ziet. Ik vind het jammer dat hij dat niet consequent heeft doorgevoerd. Een volstrekt irrelevant detail verder, want Mid Air gaat minstens zo diep als Peter Hammills Thin Air en Tom Waits' Closing Time. De bar gaat bijna dicht, de trompettist en zijn combo zijn allang vertrokken, en de laatste klant speelt slaperig de enige twee akkoorden die hij zich nog weet te herinneren. 'Half the world has gone to sleep, half the world is on its knees'.

mij=Newsroom