Pendragon – Passion

Mijn voorliefde voor progressieve rock is al heel wat jaren geleden begonnen – en in mijn File Under-jaren alleen maar gegroeid. Bij Pendragon is het kwartje nooit echt gevallen. Met het nieuwe album Passion kreeg ik een herkansing. Pendragon hoort bij de sliert van Engelse progrockbands die in het kielzog van Marillion probeerden door te breken. Maar wat je ook vindt van Pendragon, Arena, IQ, Pallas en al die bands die zich al tientallen jaren het apezuur werken, van een grote doorbraak is het niet gekomen. Voor mijn gevoel is dat omdat ze de genrenaam onvoldoende waarmaakten. Te nadrukkelijk bleven bands vasthouden aan Yes en Genesis, waar progressief juist het tegendeel suggereert: beweging, grenzen opzoeken. Pendragon beweegt zich op dit album echter ook braaf binnen de progrocklijntjes. Neem bijvoorbeeld de twee songs die langer dan tien minuten duren, “Empathy” en “This Green And Pleasant Land” (waarin de familiegeschiedenis van zanger Nick Barrett uit de doeken wordt gedaan): pianogetingel, bombast, tempowisselingen bij de vleet. Goed, de familiegeschiedenis wordt afgesloten met gejodel en in “Empathy” zit een stukje hiphopachtig praatzingen (!), maar dat blijkt niet Barretts sterkste punt. Binnen de regeltjes van de progrock zijn het echter wel uitstekende songs. Grootste verrassing is voor mij de nieuwe drummer, Scott Higham (ex-Angel Witch, ex-Samson, ook actief in een van Clive Nolans andere bands Caamora). Met buitengewoon smakelijk Portnoy-achtig drumwerk fleurt hij het geheel flink op, en lijken de heren zelfs hier en daar écht iets nieuws te proberen. Luister maar eens naar “Skara Brae”, waarin op momenten lekker tegendraads wordt gemusiceerd. Ook “Feeding Frenzy” is een prachtige showcase voor Higham. Het is het drumwerk dat mij uiteindelijk over de streep trekt. Passion is een een prima album geworden, maar of het nieuwe fans zal opleveren?
Ik betwijfel het.

mij=Snapper / Bertus