Pendulum – In Silico

Ken je dat gevoel: dat een goede vriend zijn nieuwe vriendin voorstelt, en dat je bij jezelf denkt ‘Mijn hemel! Dit wordt helemaal niks!’..? Godzijdank kan zo’n eerste indruk bedriegen, maar vreemd blijft het wel. Dat schizofrene gevoel heb ik bij de koerswijziging op de nieuwe plaat van drum ‘n’ bass-act Pendulum. De groep heeft tegenwoordig twee MySpace-profielen en dat zegt het al zo’n beetje: hier vind je de oude, écht vette shit, terwijl deze hoort bij het nieuwe album In Silico. Want daarop hebben gitaren namelijk de hoofdrol. Bij de intro van “Showdown” moet ik heel even aan iets Arctic Monkeys-achtigs denken, maar zodra de drums invallen is ogenblikkelijk duidelijk met wie je te maken hebt en wordt het pas echt fijn. Hetzelfde geldt voor een nummer als “The Tempest”, dat nog suffer begint. Het is een totaal andere sound dan op Pendulums eerste album Hold Your Colour uit 2005 of hun nog oudere vinylwerk, zoals het legendarische “Vault”. Maar in datzelfde “The Tempest” gaat uiteindelijk wel het dak eraf met stevige riffs, een sterk refrein en machtige bassdrums – Pendulum blijft nu eenmaal de band met de vetste drumsound van dit halfrond – kortom, zoveel is er eigenlijk helemaal niet op af te dingen. Deze crossover werkt verrassend goed. Als er één groep zich Prodigy-opvolger mag noemen en de drum ‘n’ bass naar een retecommercieel topniveau heeft weten te tillen de afgelopen jaren is het Pendulum wel, en ook in deze gewijzigde opstelling blazen de hits schijnbaar moeiteloos uit je speakers (die break in “Midnight Runner”!). Het doet me mijmeren wat voor meesterwerk In Silico wel niet was geworden als de rocksectie niet zo slap geweest was, of als de trompetten in “Propane Nightmares” niet zo overduidelijk uit een doosje kwamen. Dit album is niet meer draaibaar op de vrijdagse jungle/teknofeestjes (houd je vooral daarvan, dan zul je teleurgesteld zijn), maar des te meer in je auto, op je iPod of voor feestjes in je huiskamer. In Silico is zelfs mainstream genoeg voor Radio 538, vermoed ik, en daarmee waarschijnlijk per direct de belangrijkste drum ‘n’ bass-plaat van 2008.

mij=Breakbeat Kaos / Warner