Elke minimale beweging zorgt ergens voor een riviertje van zweet, mussen vinden het zelfs teveel werk om dood van het dak te vallen. Tijd voor een zomers muziekje, dus? Niks ervan, hoog niveau technische progmetal. Periphery uit Baltimore bestaat al sinds 2005, maar heeft pas in 2010 zijn debuut uitgebracht. Bezettingswisselingen zijn talrijk, de liveband is nog wat uitgebreider, met onder andere een derde gitarist. Oprichter/gitarist Misha Mansoor, wel aangeduid als bedenker van de 'djent' – hoewel hij die term nooit als genrenaam bedoelde – , de stroming die gebruikmaakt van laaggestemde zes-, zeven-, of zelfs achtsnarige gitaren en onregelmatige, met de handpalm afgedempte riffs. Mansoor is ook de man om wie het draait bij Periphery. Complexe ritmes, hakkende gitaren, grunts op z'n tijd, kortom Periphery is Dream Theater in overdrive. In eerste instantie is het allemaal niet even makkelijk om door te komen, simpelweg door wat er allemaal gebeurt in het geluidsbeeld. Geef je het de tijd, dan gaat je steeds meer opvallen met welk gemak deze mannen hun hogeschoolmetal te berde brengen en hoeveel leuke details erin zitten. Drummer Matt Halpern kiest bijvoorbeeld steevast voor de moeilijke oplossing waar de makkelijke oplossing de dubbele bassdrum zou zijn en weet zijn drumwerk desondanks dienstbaar te maken aan de muziek. Ook zanger Spencer Sotelo zou een aanwinst zijn voor elke progmetalband: naast de grunts heeft hij een heldere zangstem, maar ook een prachtige schreeuwstem waar dat functioneel is. En zo gaat het eigenlijk met de hele band: tempo en stijl veranderen voortdurend, maar wel met fraaie overgangen en ambient details, daarmee een echte dynamiek creeërend. Periphery heeft afgelopen jaar in het voorprogramma van Dream Theater getoerd, maar dat is nog maar het begin, als je het mij vraagt.
mij=Century Media
4 reacties