Je kunt over Patrick Mameli zeggen wat je wilt, hij is wel een muzikant die er niet voor terugdeinst om buiten de vastomlijnde kaders te denken met Pestilence. Natuurlijk is het best jammer dat hij en Martin van Drunen niet meer door een deur kunnen en samen Pestilence nog meer leven inblazen dan Mameli met de comeback-cd Resurrection Macabre deed, maar ik kan best leven met het geblaf en gekerm van Mameli. Zijn stem past qua eigengereidheid best goed bij de eigenwijze death metal die Pestilence maakt. Op Doctrine is er weer een boel veranderd ten opzichte van zijn voorganger, buitenlanders Tony Choy en Peter Wildoer zijn vervangen door basbeest Jeroen Paul Thesseling (die eerder op het magistrale Spheres baste en ook bij Obscura zijn fretloze(!) bas geselt) en de mij onbekende drummer Yuma van Eekelen die als een beest te keer gaat. Nieuwigheidje op Doctrine is dat Mameli overgestapt is op achtsnarige gitaren. En die klinken echt heel vet vies. Ze komen af en toe als een cirkelzaag op lage toeren op je afgejaagd om langs je heen te scheren. Het geeft Pestilence een wat ander, dieper geluid. Nog droger dan ik al van Pestilence gewend was. Daar moet je natuurlijk wel tegen kunnen, maar gelukkig kan ik dat. Het droge geluid maakt dat de weirde solo’s en tempowisselingen die je als een woeste draaikolk op willen slurpen je nog harder om de oren slaan. Maar je staat toch wel snel op scherp. Want na een in het latijn orerende priester krijg je er gelijk flink van langs in “Amgod”, waarin vooral Van Eekelen gelijk enkele bonnen voor snelheidsovertredingen riskeert. De achtbaan waarin je vervolgens in belandt is er een van de buitencategorie. Qua snelheid en bruutheid is Pestilence natuurlijk al lang overtroffen, maar qua buiten de vastomlijnde kaders denken kent Mameli nog steeds zijn gelijke niet.
mij=Mascot / PIAS
4 reacties