Het heeft behoorlijk wat jaren geduurd voordat het Engelse Pete and the Pirates blijkbaar de inspiratie vond om een vervolgplaat uit te brengen. Drie jaar maar liefst lieten de springerige Britten hun fans wachten. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: het was het wachten waard. One Thousand Pictures borduurt niet slechts voort op de succesvolle aanpak van debuut Little Death, maar gaat verder waar die ophield. Zo voegden ze aan hun aanvankelijk behoorlijk standaard Britpop hier en daar wat synthesizers toe, meestal toch wel met succes, ze bedachten meer rustige en melodieuze liedjes ter afwisseling van de uptempo nummers, en hun teksten werden wat persoonlijker en verhalender. “Half Moon Street”, het beste en spannendste nummer van de cd, over een drinkend echtpaar, is daar een fraai voorbeeld van. Pete and the Pirates klinken eigenlijk steeds meer zoals The Kinks dat ooit deden, bedenk ik me nu. Een tikje brutaal, een tikje gek, een tikje geniaal, maar boven alles ontzettend Brits. Uitschieters die zouden kunnen dienen als single, nee, die vind je hier niet op, maar voor liefhebbers van goede Britpop is dit alleszins een album om een of zelfs meer kansen te geven.
mij=Stolen / Bertus
andermaal een brilliant album, fijne band