Engeland kent weinig hedendaagse en bekende singer-songwriters die zich ophouden in de akoestische folkhoek. Een naam die zo in me opkomt is die van Badly Drawn Boy. En dat is ook een naam die in me opkomt bij het beluisteren van Sirens, van Pete Greenwood. Geboren in Leeds, woonachtig in Londen, en ooit gitarist van The Loose Salute (de band van Ian McCutcheon van Mojave 3 en Slowdive), lijkt Greenwood echter toch vooral geluisterd te hebben naar de grote Amerikaanse namen, zoals de onvermijdelijke Bob Dylan, de vroege Simon & Garfunkel (“I Used To Be In A Band”), James Taylor en naar de grote Britse folkzangers van vroeger, met als bekendste naam Nick Drake. Dat hij de Amerikaanse folk hoger inschat, blijkt uit het feit dat hij zijn beste Amerikaanse accent opzet (luister maar eens naar “Wine and Rye”). Maar ja. Het blijft allemaal wel erg braaf. Deuntjes zijn het, een gitaartokkeltje met een netjes zingende stem er overheen. Ze blijven niet eens in je hoofd hangen de rest van de dag, en meezingen met refreinen is er al helemaal niet bij. En was dat niet juist een van de bedoelingen van de folk?
mij=Heavenly / Coop / V2