Peter Broderick – Float / Home

Je ziet het wel vaker, dat rond de release van een nieuw album van een act een oud album nog even opnieuw in de markt gezet wordt voor midprice om een graantje mee te pikken van verwachte successen van een nieuwe plaat. Minder vaak zie je dat een band binnen korte tijd twee heel verschillende cd’s achter elkaar uit brengt en ook nog eens op twee verschillende labels. Dat doet Peter Broderick nu wel. Eerst verscheen er een paar maanden geleden Float en nu is Home verschenen. De albums verschillen behoorlijk van elkaar, maar zijn allebei heel erg mooi. Broderick is een jonge Amerikaan die ingelijfd is door het Deense Efterklang waardoor hij nu veel tijd doorbrengt in Denemarken. Misschien dat Float daarom wel klinkt zoals het klinkt. Het album is bijna volkomen instrumentaal en Broderick blijkt op zijn eenentwintigste al een bizar groot aantal instrumenten (piano, viool, cello, banjo, theremin, accordeon, trompet, drums) tot in de puntjes te beheersen. Op Float draait het overigens vooral om zijn pianospel dat weinig onderdoet voor genregenoten als Sylvain Chauveau en Max Richter. Beheerst maar doeltreffend beeldt hij in de tien tracks de titels uit in muziek. Zo schetst hij twee gletsjers voor je op en de teloorgang van één sneeuwvlok. Ronduit prachtig.
Als je dan vervolgens Home in de cd-speler legt, verwacht je eigenlijk een logisch vervolg op Float voorgeschoteld te krijgen, maar dat is het totaal niet. Ja, de muziek van Broderick is nog steeds verstild, maar naast het beheersen van die wagonlading instrumenten blijkt Peter ook nog eens te beschikken over een fraaie fluweelzachte stem, waarmee hij een beetje klinkt als het lieve broertje van Elliott Smith. Home draait naast Brodericks stem (vaak in meerdere lagen aanwezig) vooral om zijn precieze akoestische gitaarspel. Waar Float minimaal-klassiek is, is Home juist heel erg folkgeoriënteerd. Voor het gros is het tempo net als op Float ingetogen, maar als het Broderick zijn vingers over zijn gitaar laat razen in “Below it” en zelf in drie, vier lagen alle stemmen zingt wordt het pure magie. De gedachte aan Bon Iver en iemand als Sufjan Stevens doemt dan al snel op. En Broderick legt het zeker niet af tegen deze twee helden. Met deze twee releases heeft Broderick twee ijzersterke troeven in handen, waartussen ik niet zo een-twee-drie zou durven kiezen als ik de mooiste aan zou moeten wijzen…

mij=Type / Konkurrent & Bella Union / V2