Als je af zou gaan op de eigen informatie van Pride Of Lions zou je bijna denken dat ze zo’n beetje opgeheven zijn. Het album Immortal dateert alweer uit 2012 en zelfs de website is al drie jaar niet meer bijgewerkt. Zanger Toby Hitchcock noemt zich op zijn Twitterbio eerst ‘filmmaker’ en ‘photographer’, en dan pas ‘vocalist’. Volgende aanwijzing: dit album, Risk Everything. Het is namelijk bijna Pride Of Lions zonder Toby Hitchcock. Zanger is Marc Scherer, die begin jaren tachtig ooit even zanger was van een incarnatie van de psychedelische band H.P. Lovecraft. Daarna maakte hij dertig jaar geen platen maar sieraden, tot Jim Peterik ontdekte dat er nog een onbekende zanger rondliep die vijf octaven aankon. Peterik schreef elf bombastische pop/AOR-songs die zo door Toby Hitchcock gezongen hadden kunnen worden, Scherer zong ze in, hoes eromheen en klaar. Bij Peterik lijkt het inderdaad allemaal geen moeite te kosten, maar zoals zo vaak bij hem steekt ook dit project weer boven het AOR-maaiveld uit. Na beluistering van dit album weet je ook dat Scherer er destijds daadwerkelijk voor gekozen heeft iets anders te gaan doen. Hij galmt dat het een lieve lust heeft, met een power die je niet vaak hoort. Net zoals bij Pride Of Lions, ja. Het voordeel is dat je bij voorbaat weet of het iets voor je is. Het is Pride Of Lions II, maar ook in de kwaliteit die we van die band gewend zijn. Kortom: AOR-bombast van grote klasse. Mij hoor je niet klagen. O, nog even over Pride Of Lions: ze bestaan nog. Ondanks alle zorgwekkende aanwijzingen hierboven, stonden ze een weekje geleden gewoon op het Frontiers Rock Festival. Sterker nog, het grootste deel van de band, inclusief Toby Hitchcock, doet mee op dit album. Het ziet er naar uit dat Peterik vooral sneller AOR-anthems schrijft dan Toby Hitchcock ze kan opnemen.
mij=Frontiers/Rough Trade