Ze is nog maar 25 jaar maar de staat van dienst van Phoebe Bridgers is al veelbelovend. In 2017 debuteerde ze met Stranger In The Alps. Met Julien Baker en Lucy Dacus bracht ze onder de naam Boygenius in 2018 een EP uit dat gezien de hoge kwaliteit beslist geen tussendoortje was. Ook de samenwerking met Connor Oberst (Bright Eyes) onder de naam Better Oblivion Community Center leverde in 2019 een album met mooie songs op. Op haar tweede album Punisher is de kwaliteit onveranderd hoog. Een ‘punisher’ is volgens Bridgers een type fan die niet kan ophouden met praten over zijn of haar idool. Ze geeft toe dat ze zelf zo’n punisher is, de titelsong is een ode aan Bridgers idool Elliott Smith. De elf songs op het album zijn subtiel, gelaagd en sfeervol. Fraaie soundscapes waarin geen noot teveel klinkt. Een liedje als “Savior Complex”, nog stemmiger want met strijkers, is er bijvoorbeeld een om te koesteren, zo mooi. Bridgers’ stem is hoog, ietwat ijl en intens. Haar teksten zijn wat apocalyptisch en somber maar zo prachtig en spitsvondig. Geen teksten die je in één keer begrijpt maar vaker moet lezen om ze te doorgronden. Slechts op twee songs slaat de dromerigheid even om in wat meer uptempo. In “Kyoto” klinken blazers van Bright Eyes’ Nathaniel Walcott. In afsluiter “I Know The End” somt Bridgers op waarom het einde nabij is, exploderend in een kakafonie van blazers en geschreeuw waarna ze uitgeput uithijgt. Het is ook geen lichte kost die Phoebe Bridgers je voorschotelt op Punisher. Maar ze heeft het zeldzame talent om je met haar intense manier van zingen en diepe teksten van begin tot het eind geboeid te houden.
Dead Oceans
File: Phoebe Bridgers – Punisher
File Under: Intens
File Facebook: [Phoebe Bridgers op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Phoebe Bridgers]