Ik heb het niet zo op livealbums. In het beste geval roepen ze een soort jaloezie op, omdat ik niet in het publiek stond. In het slechtste geval bekruipt het gevoel dat het een manier is om snel geld te vangen van fans die een herinnering willen. In de meeste gevallen voegen ze niet veel toe aan de reguliere studioalbums. De keren dat ik Matthew Houcke als Phosphorescent live zag rondscharrelen op het podium, rug ietwat gekromd, had ik niet het gevoel dat ik bij een magisch optreden was. En dus was ik bij voorbaat ietwat sceptisch over de aankondiging dat er een box met drie LP’s zou worden uitgebracht met liveopnames. Vier avonden zou hij optreden in de Music Hall in Williamsburg en tijdens die avonden een carrière-overzicht laten horen. Luisterend naar de opgestuurde sampler met zeven tracks van de triple LP heb ik geen moment het gevoel dat ik naar iets magisch aan het luisteren ben. Dat kan uiteraard komen omdat ik maar zeven nummers beluisteren kan. Drie van Here’s to Taking It Easy (“Tell Me Baby”, “Nothing Was Stolen” en “Los Angeles”), twee van Pride (“A Picture of Our Torn Up Praise ” en “Wolves”), eentje van Aw Come Aw Wry (“Dead Heart”) en eentje van de jongste plaat, Muchacho (“Song for Zula”). Dus niets van debuutplaat A Hundred Times or More en niets van de Willie Nelson-coverplaat To Willy en zeker geen b-kant, niet eerder uitgebrachte track of bijzondere cover. De opnames klinken prima, Matthew Houcke is aardig bij stem en wisselt solo-uitvoeringen af met die met een zevenkoppige band. Maar iets magisch: niet te horen op basis van deze zeven, ietwat onevenwichtig gekozen nummers. En mocht je de andere twaalf tracks beluisteren: dat wordt het ook niet. En dat is geen jaloezie.
mij=Dead Oceans