Pien Feith – Dance On Time

Dan kan dit wel het officiële langspeeldebuut van Pien Feith zijn, feit is dat ze al jarenlang in meerdere verschijningsvormen de underground verblijdt met haar muziek. Nu liet ze met Neonbelle al horen dat ze niet vies is van een bak analoge synths, maar onder haar eigen naam was het vooral eigenwijze gitaar-indierock die Slint aan Julie Doiron koppelde, met een hoofdrol voor haar expressieve stem. Dance On Time is dan ook even schrikken mocht je datzelfde verwachten. Nauwelijks gitaren, wel drummachines, samples, toetsen, en nog meer toetsen. En natuurlijk de stem: intiem, breekbaar en toch sterk. Opener “I Have Done Nothing” zet je nog even op het verkeerde been met zijn hupserige uptempo ritme en speelse gevoel, maar dat is maar schijn; even verderop in het liedje komt de melancholie al om de hoek kijken, om het hele album niet meer weg te gaan. Of het nou om eerste single “Dance On Time” of een ander prachtig liedje als “What Pleases You The Most” gaat, overal hangt een bepaalde zwaarmoedigheid – die Pien en haar kornuiten soms willen verbergen met luchtige geluiden en lichtvoetige samples, maar dat contrast pakt wonderwel goed uit. Subtiel is overigens naast melancholie wel het sleutelwoord hier, korte liedjes, veel ruimte tussen de noten, meerdere laagjes en onverwachte wendingen zonder dat je merkt, Pien die zelf heel koppig achter de maat aanzingt. Mooi ook hoe soms een postrockgevoel in een klein drie-minuten-liedje wordt gestopt. De echte hoogtepunten worden trouwens bewaard tot het laatst: “Dirty Laundry” begint klein maar pakt indrukwekkend uit met een superieure climax, en afsluiter “Honestly” raakt zo exact de juiste droeve noten dat de traanklieren ongewild hun werk gaan doen. Zo goed ja.
File Under gaf ism platenmaatschappij V2 enkele setjes van twee tickets weg voor de releaseshow van Pien Feith in Ekko. Daarvoor ben je natuurlijk te laat nu.

mij=V2