Eigenlijk is het wel een “bold statement”, om het maar in het goed Nederlands te zeggen. Gewoon jaren lang aan een plaat werken, zonder dat iemand dat weet en dan de via de vrouw van de gitarist, middels een tweet, het bestaan ervan aankondigen. Maar als je creatieve hoogtepunt in de jaren zeventig ligt en je hebt al 20 jaar geen plaat meer uitgebracht, is het dan nog verstandig om de studio weer in te duiken? Vooral ook omdat die plaat, The Division Bell toch al geen kraker in het oeuvre van Pink Floyd was, ondanks dat er best aardig werk op staat. De heren Gilmour en Mason hebben het dus wel aangedurfd. De basis van The Endless River zijn outtakes van de sessies, opgenomen voor die eerder genoemde The Division Bell. De bedoeling was dat dat een dubbel-elpee zou worden, waarbij de tweede plaat een meer ambientachtige collage zou worden. Maar zoals dat gaat bij het opnemen, liep Pink Floyd uit de tijd en is dat ambientdeel er nooit gekomen. Als eerbetoon aan de in 2008 overleden Rick Wright zijn Gilmour en Mason er toch mee aan de gang gegaan. En hier en daar is ook te horen waarom, want er zitten beslist leuke stukken op The Endless River. Maar als geheel zal deze plaat als een van de mindere Pink Floyd-platen de geschiedenis in gaan. Want er wordt soms net teveel geleund op eerder werk en de keuzes die gemaakt zijn, zijn zo af en toe heel veilig. De plaat kabbelt uiteindelijk best fijn weg, maar bij mij rijst de vraag, wat er gebeurd zou zijn als Pink Floyd (of dat wat er nog van over is) wat scherper aan de wind gevaren had. En bijvoorbeeld echt die ambientachtige plaat had gemaakt, die uiteindelijk bij The Division Bell had gemoeten. Dr. Alex Paterson van The Orb had er wel raad mee geweten, met dit materiaal…
mij=Parlophone / Warner