Frontiers-eigenaar Serafino Perugino is deels aanjager van wat ik maar een beetje onaardig werkgelegenheidsprojecten noem. Hij zet componisten, producers en muzikanten en een goede zanger/zangeres bij elkaar – hoewel, waarschijnlijk wisselen ze bestanden uit – en naast hun gebruikelijke bands hebben ze er allemaal weer een project bij dat wat geld in het laatje brengt. Dat is ze gegund hoor, maar je hoort meestal wel dat er tandje minder passie inzit.
Place Vendome is zo’n project, dat desondanks al een paar albums heeft opgeleverd. Zanger Michael Kiske en bassist/producer Dennis Ward (Pink Cream 69) met wat Pink Cream 69-collega’s van Ward. Maar dat de composities van anderen komen is eigenlijk vreemd. De songs komen van gevestigde namen, dat wel: Magnus Karlsson (Primal Fear), Timo Tolkki (ex-Stratovarius), Alessandro Del Vecchio (Hardline), Tommy Denander (Radioactive) en ga zo maar door. Alleen: dat kunnen Kiske en Ward prima zelf af. Dat doen ze ook, in Unisonic. Dáár schrijven Kiske en Ward hun materiaal zelf. Thunder In The Distance is daarmee geen slecht album, maar bij nummers als “Power Of Music”, “It Can’t Rain Forever” en “Never Too Late” zijn het niet alleen de titels die voorspelbaar zijn. Zelfs met prima muzikanten, onder wie Dirk Bruinenberg (Elegy, Consortium Project), en een vakkundige producer kun je dat niet verhullen. Thunder In The Distance is daarmee vakwerk zonder al te veel passie. Fijne veelkleurige geen-idee-wat-het-betekenen-moet-hoes eromheen en je bent klaar.
Angelica klinkt als een dame met begeleidingsband en tot op zekere hoogte is dat zo. De zangeres is Angelica Rylin van The Murder Of My Sweet, maar ze wordt bijgestaan door haar The Murder Of My Sweet-bandmaat Daniel Flores, die meespeelt en de productie van Thrive voor zijn rekening heeft genomen. Songwriters zijn naast Rylin en Flores onder anderen Harry Hess (Harem Scarem), Robert Sall (Work Of Art, W.E.T.) en Anders Wigelius (Wigelius). Qua muzikanten zijn er wat grote namen ingehuurd voor solo’s, zoals – daar istie weer – Magnus Karlsson en Matt Guillory (James LaBrie). De songs zijn wederom allemaal keurig tussen de drie en vijf minuten, voorspelbaar coupletje-refreintje en Rylin is een prima zangeres. Ze hadden iets minder gehijg in haar aanzetjes mogen laten zitten, dat wordt na verloop wat irritant, maar zij en haar mannen leveren een plaat af die je zo naast albums van Robin Beck in je cd-kast kunt zetten. Dat de muzikanten over het geheel genomen een slag minder zijn dan die van Place Vendome hoor je wel. Een song als “Can’t Stop Love”, hoe clichématig ook, had met net iets meer pit en tempo een lekker swingende track kunnen zijn. Het gitaarwerk is nu zo vlak dat het zich nogal moeizaam naar het einde sleept. Dat geldt overigens voor meer tracks. Soms is het de kunst om net niet precies op de tel te spelen en dat vergeten ze hier nog wel eens. Wie zoals ik een enkele Robin Beck-cd al wel voldoende vindt, kan deze cd rustig laten liggen.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties