Plank – Hivemind

Hivemind is weer eens zo’n album waar je eigenlijk een interview of biografie bij moet lezen om het te begrijpen. Als je niet zou weten dat dit een conceptplaat over insecten is, lijkt dit instrumentale album vooral iets voor op de achtergrond. Hivemind is een kruising van gitaar en jazz, een texturenplaat. Op sommige tracks komen synthesizers en samples langs (“Waterboatman”), of een piano (“Cricket”). Plank, uit Manchester, heeft zijn naam van Conny Planck, die als producer voor Neu! en Kraftwerk de term krautrock zo ongeveer heeft uitgevonden. En Planks debuut(Animalism) was ook al een dierenconceptplaat. Nu moet ik een bekentenis doen: in de tien jaar die ik nu voor deze muziekblog schrijf probeer ik het woord krautrock altijd te ontwijken bij het omschrijven van een band. Het is een woord van een andere generatie, en alleen dat woord al is lelijk. (En dan ben ik toch best een liefhebber van kool, kruid, groenten of Duitsland.) Meestal vind ik het herhalende aspect van krautrock juist geen reclame voor de muziek, wil ik op een andere manier uitleggen hoe je ‘erin’ moet komen, of zijn er genoeg andere aanknopingspunten om een band op een interessante manier te beschrijven. Ergens blijf ik toch een mannetje dat is opgegroeid met de radio, vrees ik, ook al heb ik die nu al jaren nauwelijks meer aanstaan. Maar bij Plank kom ik er echt niet omheen: in spannende tracks als “Khepri” zitten allerlei prog-elementen, en “Swarm Behaviour” is zelfs grungy, maar verder is dit onvervalste krautrock. Niet slepend, vrij licht juist, maar wel psychedelisch, langdradig en muzikantenmuziek. Een beetje smakeloos ook, net zoals insecten smaken. Een redelijk accurate vertaling naar muziek van een mooie natuurwandeling dus. Het is zelfs een beetje eng en kriebelig om dit zo op te schrijven. Ik vraag me af wat collega-recensent Prikkie ervan gevonden zou hebben.

mij=Akoustik Anarkhy