Polar Bear – Peepers

Ik heb sinds een paar weken een nieuwe collega die saxofoon speelt in de Pallookas en dus ook de Bazzookas. Dan wordt er vanzelfsprekend een boel geluld over muziek. We hebben best wat overeenkomsten qua muzieksmaak, maar juist op het punt van jazz verschillen die. Ik luister niet veel jazz, minder dan hij in ieder geval, maar als ik dan jazz luister dan moet die jazz zoveel mogelijk buiten de lijnen kleuren. Des te meer het piept en knort, des te leuker ik het vaak vind. Hij houdt echter meer van jazz die zich houdt aan ‘de regeltjes’, maar vindt Jaga Jazzist ook helemaal geweldig. Daarom heb ik hem dus getipt om eens te luisteren naar het Engelse Polar Bear. Juist omdat deze band zo lekker heen en weer hopt tussen jazz en rock, en regeltjes en vrijheid, waarbij drummer Sebastian Rochford het het minst nauw neemt met de regeltjes. De variatie maakt Peepers tot een hele leuke frisse plaat waar je bovendien steeds wat nieuws in hoort. Zo gieren de twee korte tracks “Bump” en “Scream” die halverwege de plaat alle kanten op en gooien ze er ook nog een klets ploinkende elektronica tussen door in “Hope Every Day Is A Happy New Year”. Maar de band beperkt zich dus niet tot extravagantie en huppelende vrolijkheid maar kan ook met een weemoedig makende track als het zeven minuten durende “The Love Didn’t Go Anywhere” dat opgevolgd wordt door bijna net zo mooie “A New Morning Will Come”. Wat dat betreft baal ik er een klein beetje van dat ik volgende week op mijn luie kont in Egypte lig vakantie te vieren, want ik had deze band best graag aan in Paradox in Tilburg aan het werk gezien. Gelukkig is er in mei nog een kans in Leiden. En bovendien hebben ze speciaal voor mij het nummer “Drunken Pharaoh” opgenomen. Dat klinkt zoals de titel doet vermoeden. Ik zal het volgende week dan maar draaien als surrogaat als ik aan een cocktail lurk.

mij=Leaf / Konkurrent