Polica – Shulamith

De in Hongarije geboren schrijver Stephen Vizinczey publiceerde in 1986 de bundel ‘Waarheid en leugen in de literatuur’ met essays over oude meesters en ‘de tien geboden voor een schrijver’. Volgens hem zijn er twee soorten literatuur: de ene die je helpt met begrijpen, en de andere die je helpt om te vergeten. Ik vraag me soms wel eens af of je zo’n citaat ook op muziek zou kunnen toepassen. Ryan Olson is mede-oprichter van de bands Polica, Marijuana Deathsquads en Gayngs. Die Marijuana Deathsquads hebben afgelopen oktober nog een album uitgebracht, het indrukwekkend met gejaagde elektronica, vocodergeschreeuw en galm volgepropte Oh My Sexy Lord. Volkomen geflipt, supercool, live behoorlijk spectactulair en ze toeren samen met Poliça. Ik zou er een jubelende recensie over kunnen schrijven, al is Oh My Sexy Lord vooral een wow-ervaring die je de buitenwereld laat ‘vergeten’ in plaats van dat je er een inzicht door krijgt. Voor het ‘begrijpen’ gebruikt Olson zijn project Poliça, denk ik. Over Poliça’s eerste plaat was ik negatief en ook op Shulamith, vernoemd naar de in 2012 overleden feministe, zingt Channy Leaneagh nog steeds door een effectenfilter. Maar dit keer past de muziek wél bij haar zang en zit er een lyricsboekje bij de plaat, waaruit blijkt dat Leaneagh inderdaad zingt over kwetsbaarheid (“I don’t need a man / All that he does I can / Chasing and wasting for our own desires / We love what we need til the needs grows tired”). Ook in “Smug” krijgen de heren ervan langs (“You wear smug so very well / If you were in love with me I could never tell”). Shulamith is ten opzichte van Give You The Ghost een grote stap voorwaarts. Ik zou soms graag zien dat Poliça wat meer leek op bands als Chromatics, Glass Candy of SX. Maar van Polica moet je geen optimisme, verleiding of tunes verwachten. Hier wordt keihard afgerekend. Het liefst, net als in “So very cruel”, door je geestelijk te raken.

mij=Memphis Industries