Pond deelt een aantal (ex-)bandleden met Tame Impala, maar waarbij het rondom Tame Impala vooral draait om de creatieve uitspattingen van multi-instrumentalist Kevin Parker, is Pond meer een gezamenlijk muziekproject. Grofweg lijkt de (jaren zestig of zeventig) psychedelische pop/rock wel op elkaar, maar waar Tame Impala doorgaans wat consistenter aanvoelt, is Pond juist wat losser, experimenteler en ongrijpbaarder. Het wisselt bij momenten rigoureus af tussen ongemakkelijk aanvoelende passages naar heilzame, zalvende melodieën. Mooiste voorbeeld is “Man It Feels Like Space Again”, gelijk ook het beste nummer van het gelijknamige album, dat best wel lelijk begint, maar dan op 2:00 fantastisch openbreekt. De gouden melodieën worden in volle harmonie aangezet, met de fantastische funky drums als aanjager op de achtergrond. Typisch Pond ook om het dan weer ongemakkelijker te maken tegen het einde, het moet dan ook geen musical worden. Ook “Medicine Hat” ontwikkelt zich vol en zwierig na een Beatlesque begin, en ook “Waiting Around for Grace” komt pas goed los na een minuut. Daarbij wordt (op Tame Impala-achtige manier) de robuuste pop omgeven met spacy harmonieën. Het lijkt alsof Pond je bewust treitert met dit soort uitgestelde verlossingen, maar daarmee beland je wel in de sterkere passages van het album. Je kunt zeggen dat het vorige Hobo Rocket de soms wat haperende raket was, maar eenmaal in de ruimte is het met Man It Feels Like Space Again meer genieten van het weidse uitzicht. Wat minder vind ik nog steeds de in effecten verdronken zang van Nick Allbrook en er staan wat slome passages op het album (“Holding Out For You” bijvoorbeeld). Zo ontbreken ook de directe up-tempo rocknummers, zoals ze wel op Beard, Wives, Denim te vinden waren. Al is “Elvis’ Flaming Star” nog best vlot en toegankelijk met z’n vrolijke ritme, dat overigens wel wat weg heeft van “Close To Me” van The Cure. Pond intrigeert hier vooral met de combinatie van dwarse pop, onverwachtse wendingen en uitbundige pracht. Mede door de ruimtelijke en volle productie van Kevin Parker is het uiteindelijk een wat eigenwijze, maar avontuurlijke ruimtereis geworden.
mij=Universal