Ik was achttien toen Marthe in mijn leven kwam. Marthe was even oud als ik We waren twee handen op één buik. Ze was een persoon die haar eigen weg zocht. Als iedereen naar rechts ging dan ging zij naar links. Ze was toen al het huis uit en deed geregeld mee aan protestacties in de (uiteraard linkse) vredesbeweging. Ze was zelfs al een paar keer opgepakt. Ze was iemand die ik heel diep van binnen bewonderde. Ik durfde niet wat zij deed. Toch was ik tot over mijn oren verliefd op haar. Ik durfde haar dit echter nooit te zeggen. Ze kreeg een ander vriendje en nadat zij ging studeren verloren we elkaar uit het oog. Het laatste wat ik van haar gezien heb was een interview bijna tien jaar terug. Ze had een leidinggevende functie bij een culturele organisatie en in het interview zei ze dat ze eigenlijk maar één echte grote wens had: Dat was een kind. Dit vond ik een behoorlijke afknapper voor de Marthe die ik bewonderde. Toch ben ik ervan overtuigd dat dit een geweldig kind zou zijn (of al is). Pondertone, het kind van de twee Utrechtse zonen van Captain Beefheart, is ook nageslacht waar de ouders trots op mogen zijn. Hun werpeling Snake & Apacolips is een album met dertien nummers die alle kanten opspringen en hun eigen weg gaan, net zoals mijn Marthe. Alleen het losse etiket op de cd zelf doet wat afbreuk aan deze baby, maar mijn Marthe was tenslotte ook niet de allermooiste. Ik laat me echter nergens meer door afschrikken. Ik heb plotseling vreemde kriebels in mijn buik. (De naam is om privacyredenen gefingeerd.)
mij=Quamiloupe / Konkurrent