In 2012 beschreef ik The Horror van Pop.1280. Echte depressieve noise in de lijn van The Birthday Party en Scratch Acid uit New York. Daar was ik vrij snel achter. Met een hoop echo, ijzeren gitaarriffs, monotone drums en vocalen van Chris Burg die steeds meer op die van Jello Biafra beginnt te lijken. Afijn, ik sloot af met wie zich vernoemt naar een passage uit een Jim Thompson-roman geen echte fijnzinnigheid kent. De inktzwarte noise van toen is zelfs nog zwartgalliger geworden. Alsof Michael Gira van The Swans de goede man heeft opgehitst om een nog meer overstuurde industrialplaat te maken waar het cynisme vanaf druipt. Marilyn Manson zal tevreden zijn. De rest maalt er niet om. Hoe boos Pop.1280 ook klinkt.
mij=Sacred Bones
File: Pop.1280 – Paradise< File Under: Boze maar overbodige industrial https://www.youtube.com/watch?v=LxMfnL_Hctg