Porter Robinson – Worlds

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Porter Robinson (1992) gehoord voordat ik toevallig in het Wikipedia-lemma ‘Electro house’ las dat hij in 2010 de term complextro had uitgevonden voor allerlei muziek die ik leuk vind (Skrillex, Digitalism, Savant etc.) Je mag dat woord overigens meteen weer vergeten. Gedoemd te verdwijnen. Het klinkt toch niet cool als je zegt dat je even wat complextro aanzet? Maar goed. Porter Robinson maakte typische complextro als Spitfire (2011). Epische synthesizer-intro met een hang naar Muse, agressief refreintje, lekkere Skrillex-productie. Niks mis mee. Het zou me niet verbazen als-ie als ghostwriter werk voor allerlei andere artiesten produceerde. Dezelfde Porter Robinson maakte echter ook typische EDM-bagger als “Language” (2012). Zangeresje erbij, refrein à la David Guetta, dertien in een dozijn. Heel Beatport staat vol met die shit. Echt, wat moet je ermee. Enfin, Robinson heeft deze zomer zijn debuutplaat Worlds uitgebracht, en daar duik ik als geïnteresseerde fan dan toch weer op. Is het wat? Laat ik eerlijk zijn: niet helemaal. Eerst de pluspunten: Porter Robinson is geen Skrillex-kloon, ik hoor waarom “Flicker” (94bpm), “Sad Machine” (88bpm) en “Lionhearted” (122bpm) zo populair zijn en ook iets toevoegen aan het genre. Robinson maakt tragere nummers dan zijn genregenoten, en zo ‘complex’ klinkt het juist helemáál niet. Het is erg prettig dat er weinig vocalen op de plaat staan. “Hear The Bells” (70bpm) is bijna een new wave-nummer. “Sea of Voices” (64bpm) en Natural Light (68bpm) bijna ambient. We’ll finish what we started, we’ll be the lionhearted luidt een tekst, en er zijn meer elementen die opzettelijk humaner klinken dan een Skrillex. Robinson sluit zelfs af met het Portal–achtige cultliedje “Goodbye to a World”. Ook een pluspunt is dat-ie voor “Divinity” als zangeres Amy Millan (Stars) strikt, maar het resultaat is eerlijk gezegd vrij vergeetbaar. En dat geldt eigenlijk ook voor de hele plaat. Dit soort muziek is zonder de elektronische productie al duizend keer eerder en interessanter gemaakt. Het zou pas relevant, komisch en tegelijkertijd niet eens helemaal gek zijn als een gearriveerde en zelfs wat belegen synthpop-act als Depeche Mode nu eens een remix of cover van Porter Robinson zou maken. Robinson mag dan nog zo’n jonge wonderprogrammeur zijn, en ik juich het absoluut toe dat hij iets doet wat anno 2014 weer relatief uniek is, maar tegen alle oudere synthpop legt hij het af in schoonheid. Zeker van een debuutplaat met zo’n titel verwacht ik meer.

mij=Astralwerks / Virgin / EMI