Ik heb nog wat goed te maken met de band uit Wasila (Alaska). Bij het concert dat ze onlangs gaven op Metropolis ben ik weggelopen. Dat lag niet aan de band, maar wel aan de opstelling van het podium, waar ik meer Winne hoorde dan Portugal. The Man. Ik vond het de band niet waardig. En ook zette ik voorganger Censored Colours niet in mijn jaarlijst 2009. Ik maakte andere keuzes waardoor ze er net buiten vielen, terwijl het wel een erg geslaagd album was. Maar goed, de tijd en het leven gaat verder. Ik heb de kans om recht te zetten bij dit stukje over The Satanic Satanist en bij een komend concert, zoals bijvoorbeeld woensdag a.s. op De Affaire. Het programmaboekje van De Affaire maakt nog geen melding van het nieuwe album. John Bladwin Gourley is echter een bezige bij die tussendoor even een album uit zijn mouw lijkt te schudden. Waar eerdere albums al snel samengevat een ‘vreemd, maar lekker’-sticker krijgen is The Satanic Satanist toegankelijker. T.o.v. de voorganger is er meer ruimte voor elektronica. Zo worden er samples en loops gebruikt, en hierdoor wordt het minder hoekig. Toegankelijker wil echter niet zeggen dat ik het minder geslaagd vind, want ik ben echter weer helemaal into Portugal. The Man. De stem van Gourley raakt mij nog steeds diep, de liedjes bevatten wederom sterke melodielijnen en de psychedelische laag blijft mij boeien. Dit maakt Portugal. The Man nog steeds tot een van de betere en onvoorspelbare bands in de indie-scene. Al kan ik mij voorstellen dat die toegankelijkheid ook kritisch opgepakt kan worden.
mij=Equal Vision Records / Bertus
Was het je trouwens opgevallen dat de hoes erg mooi gemaakt is? Een beetje à la Metallica’s Death Magnetic, maar dan mooier.
http://www.bandsanddesign.com/album-artwork/portugal-man-satanic-satanist/ (via @tomroelofs)
Ik zag het op een You Tube-filmpje, maar ik had ‘slechts’ een promo ter beschikking. De slimmeriken 😉
Ik heb wel meteen de echte versie geregeld na het schieten van de portretten voor 3voor12.nl 😉