Na op de eerste dag van Primavera Sound van hot naar her te hebben gerend en veel op kleine podia te hebben vertoefd, concentreerde de tweede dag zich voor mij vooral rondom het Heineken-stage, één van de twee hoofdpodia. Met een frisse zeebries in de rug en de felle avondzon in het gezicht viel de lome gitaarmuziek van Kurt Vile & The Violators goed op zijn plaats. Bij vlagen dwaalden mijn gedachten af naar de lange gitaarnummers op Neil Young´s album Everybody Knows This Is Nowhere, die ook zo prettig doormeanderen. Minpunt was wel dat Vile nauwelijks verstaanbaar was en het concert gaandeweg wat té laidback werd. Na een ronduit saai intermezzo waarin Vile solo “Peeping Tomboy” speelde, ging er gelukkig toch nog even het gas op. De laatste twee nummers, oudjes “Hunchback” en “Freak Train”, waren wat steviger en chaotischer, waardoor het optreden gelukkig niet helemaal als een nachtkaars uitging.
mij=Door: Hermanovitsj
Django Django pakte dat een stuk beter aan, want zij maakten een heerlijk feestje van hun optreden. Uniform gekleed in witte overhemden met artistieke zwarte strepen moest ik een beetje aan Devo denken. Muzikaal tapte Django Django wel uit een ander vaatje: ze speelden bijna heel hun debuutalbum, maar de nummers dan wel zo herschikt dat het aandeed als een door een band gespeelde dj-set. De nummers liepen naadloos in elkaar over en meer dan ooit viel me op hoe ongekend dansbaar liedjes als “Waveforms” zijn. Naast een nieuw album van Django Django zou een eventueel mixalbum van de band mij ook wel gevallen, want ik ben nu wel erg benieuwd naar hun invloeden geworden. Uiteraard zorgden de hitsingles “WOR” en “Default” voor het meeste gejuich in het publiek, maar de verrassing school er toch vooral in dat de mindere albumtracks live wel uitstekend uit de verf kwamen.
Helaas was het volgende optreden een fikse tegenvaller: Solange (u weet wel, de zus van Beyoncé) trad ook op en daar was ik erg benieuwd naar. Eerder dit jaar werd haar optreden in Bitterzoet goed ontvangen, dus ik hoopte op een soortgelijke verrassing als Jessie Ware, een dag eerder op hetzelfde Pitchfork-podium. Helaas zullen hooguit de soepele heupbewegingen van Solange me bijblijven, want de lauwe, fantasieloze conservatoriumfunk deed het niet voor mij.
Hierna was het de beurt aan de ‘oudjes’: op het Heineken-stage speelden achtereenvolgens The Jesus & Mary Chain en Blur. Logischerwijs was het voorste vak gevuld met enthousiaste Britten, maar ik maakte zelfs kennis met een Chileen die speciaal hiervoor naar Barcelona was gekomen. Helaas wist The Jesus & Mary Chain niet helemaal te overtuigen: de band maakte een wat tamme indruk. Dat ze praktisch al hun singles speelde deed er eigenlijk niet toe, pas bijna aan het einde kregen de nummers eindelijk het venijn wat er tot dan toe aan ontbrak. Al had het van mij nog een stuk steviger gemogen: de feedbackdraaikolk die het debuutalbum Psychocandy zo kenmerkt bleef helaas achterwege. Dat bij “Just Like Honey” My Bloody Valentine’s Bilinda Butcher meezong, kon het optreden helaas ook niet redden.
De teleurstelling werd daarna weggespeeld door Blur, dat het beste optreden van het festival tot dan toe gaf. Je merkte aan alles dat de band niet klakkeloos hun hits afspeelt, maar echt uitpakte. Naast een duidelijk begeesterde band stond er ook een blazerssectie en een achtergrondkoor op het podium. Pas nu viel me op wat een mooie toevoeging de blazers zijn in klassieke singles als “The Universal”, wat mij betreft het hoogtepunt van het optreden. Door de video en tekst heb ik het altijd met de film A Clockwork Orange geassocieerd, maar tussen de regels door is het toch vooral een troostliedje. Opvallend was ook het middenstuk van de setlist, waarin ruimte was voor een blok nummers van 13, het album waarop Damon Albarn een verbroken relatie bezingt. Met name “Caramel” en “Trimm Trabb” vond ik verrassende keuzes. Op laatstgenoemde schreeuwde Albarn zich de longen uit het lijf alsof hij de hartenpijn van vijftien jaar geleden nog steeds voelt. Een ander hoogtepunt was “Country House”, voor mij de single waardoor ik fan werd van Blur. Als het optreden er na afsluiter “Song 2” opzit, gaat het publiek al “Tender” nazingend de nacht in. Schitterend.
4 reacties