Nederlandse symfonische rock. Ik heb er eerder over geschreven, en was toen niet echt in staat om er van te genieten. Maar gelukkig, de debuut-cd Watching the Closing Sky van Profuna Ocean bevalt me heel wat beter. Slechts vier nummers met een totale speelduur van krap 37 minuten is binnen het genre, waar bombast en overdaad welig tiert, een aangename zeldzaamheid. De muziek heeft een helderheid en lichtvoetigheid die ik erg prettig vind, en komt nergens log of zwaar over. Natuurlijk horen we alle kenmerken van het genre: tempo- en volumewisselingen, dromerige teksten en lange instrumentale passages. Maar het vervalt nergens in irritant moeilijk doen of krachtpatserij. De zanger/gitarist heeft een lichte, zij het ietwat vlakke stem, maar dat vind ik eigenlijk wel een verademing tussen al die schreeuwende ‘hoor mij eens goed kunnen zingen’ sirenes. Op het internet heb ik Porcupine Tree-fanaten al horen klagen dat Profuna Ocean wel erg veel op hun troetelbandje lijkt (maar dan natuurlijk véél minder goed) dus dat zal dan wel. Ik ken Porcupine Tree niet goed genoeg om daar een uitspraak over te doen. Wel denk ik dat ze gewoon niet moet zeuren als ze ook blij kunnen zijn met deze aanwinst voor onze symfonische stal. De cd heeft qua geluid nog een beetje een zweem van een demo over zich heen, maar misschien is het juist daardoor zo bijzonder: door niet teveel in elke noot hun kunnen te benadrukken, bewijst Profuna Ocean dat zelfs in het symfonische genre ‘minder’ juist ‘meer’ kan zijn!
mij=Eigen Beheer