Projekta – Infinity Drive

Chanoyu Records

De jaren negentig waren niet de makkelijkste jaren in de toch al roerige carrière van The Stranglers. In augustus 1990 verliet zanger/gitarist Hugh Cornwell de band, middenin een periode dat de band niet meer de successen wist te behalen die in de vijftien jaar daarvoor gemeengoed waren geworden. Toch besloten de achtergebleven heren, onder aanvoering van bassist/zanger J.J. Burnel, door te gaan. Zij rekruteerden gitarist John Ellis als eerste. Hij had al als extra muzikant meegespeeld met The Stranglers en was ook al eens ingevallen voor Cornwell toen deze enige weken moest brommen wegens drugsbezit. Zijn ervaring in ondermeer The Vibrators en de bands van Peter Gabriel en Peter Hamill maakten hem een prima keuze voor de gitaarpartijen. Als zanger werd de tot dan toe onbekende Londenaar Paul Roberts ingelijfd. Zijn warme en krachtige stem wist indien nodig Cornwells geluid te benaderen maar had ook genoeg eigenheid om een ander stempel te drukken op de Stranglerssound. Zijn energieke podiumpresentatie gaf de veteranen een nieuw elan. Deze nieuwe bezetting wist, mede dankzij de hits uit het verleden, in het live-circuit veel goede optredens te doen over de halve aardkloot. De albums die de band in de jaren negentig produceerde waren zeker aardig maar wisten commercieel geen potten te breken. Dat lag niet aan de kwaliteit maar vooral aan het feit dat in een tijd vol grunge en Britpop er geen mens zat te wachten op het toch wat anachronistische geluid van The Stranglers. De oerleden, die mede dankzij de royalties van de oudere hits wat minder drang tot nieuwe prestaties kenden, lieten met name Roberts en Ellis de compositorische kar trekken op albums als About Time en Written in Red. De fans bleven al die jaren wel naar de shows komen maar die platen verkochten maar matig. Toen in 1998 de band met oud-The Cure producer Dave Allen aan een nieuw album ging werken kreeg J.J. Burnel het op zijn heupen, hij wilde de kar alleen trekken om op die manier de band weer in de spotlights te krijgen. Alle songs die waren aangedragen door de anderen werden door zijn veto aan de kant geschoven. Het eindresultaat werd het album Coup de Grace dat, Burnels bedoelingen ten spijt, zowel commercieel als kwalitatief niet echt een stap voorwaarts bleek. De recensies in de Britse muziekpers waren in elk geval vernietigend. De sfeer waarin het album werd opgenomen zal het resultaat ook niet positief hebben beïnvloed. Ellis en Roberts (hij zong maar vijf van de tien songs op dit album) werden amper betrokken in het opnameproces en distantieerden zich later van het eindresultaat. Anderhalf jaar later verliet Ellis The Stranglers. Paul Roberts bleef tot 2006 voor ook hij zijn eigen weg koos. Nu, twintig jaar nadat hun songs naar de prullenbak werden verwezen, brengen de heren Ellis en Roberts deze opnames eindelijk in de openbaarheid. Veel diehard Stranglers fans waren altijd nieuwsgierig gebleven naar deze opnames. Wat als dit materiaal wel op het Coup de Grace album was terecht gekomen? Was het dan een betere plaat geworden? Het antwoord is er nu met de cd Infinity Drive. En dat antwoord is duidelijk. Ja, deze songs zouden het album in elk geval moderner (voor de jaren negentig), frisser en energieker hebben gemaakt. De perfecte autoritsoundtrack van titeltrack “Infinity Drive” zet gelijk de sfeer. Stuwende ritmes en smaakvolle gitaarlicks begeleiden de sterke stem van Paul Roberts. En er is meer op niveau te genieten. Opnieuw is er een hoofdrol voor Roberts in het gedrag en “Definitely Drowning”. Het ongetwijfeld desperate gevoel dat is bezongen als ‘flapping like a fish on the hook’ klinkt zeer geloofwaardig door de werkelijk prachtige zang. Nummers als het up tempo en singlewaardige “Steps of Bedlam” en het lekker gemene “Hoox in You” zitten compositorisch goed in elkaar, worden gedreven gespeeld en kennen genoeg spanning om te blijven boeien. Ook het politiek engagement is niet vergeten, zoals te horen in het mooie “U.N. Holy Land”. Deze afgekeurde songs blijken twintig jaar na dato bij elkaar een heel prettig album op te leveren. Een frisse sound vol sterke melodieën en power.. En terwijl ik denk dat het Coup de Grace album met (deels) deze songs inderdaad beter was geweest, betwijfel ik wel of hiermee The Stranglers de gewenste commerciële boost hadden gekregen. Anno 1998 was de muziekwereld niet in de stemming voor dit soort rock met wave-invloeden en de pers in de UK en daarbuiten zou ook aan dit album weinig aandacht hebben gegeven. Voor de diehard fans rest een cd met ‘the album that never was’. Een mooi document dat door iedereen die moderne rock kan waarderen een kans zou moeten worden gegeven.

File: Projekta – Infinity Drive
File Under: Eindelijk openbaar