Ik kan eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik nog steeds met klotsende okseltjes zit te wachten op een nieuwe CD van Propagandhi. Als ik heel eerlijk ben hebben ze me welgeteld ��n keer volledig versteld doen staan en dat was met debuutplaat How To Clean Everything, nota bene uit 1994. Een geniale uitbarsting die in twee dagen uitgeknepen en opgenomen werd om vervolgens de harten van menig punk- en hardcoreliefhebber te veroveren. Sinds die tijd is het niet eenvoudig geweest om fan te zijn van Propagandhi. Met een productie van ��n plaat in de vier jaar is er nu niet direct sprake van een overaanbod en ook muzikaal was het helaas niet louter smullen. De woede ten opzichte van de heersende macht leek alleen maar groter te worden maar dit werd stukken minder goed in banen geleid. De laatste twee platen wisselden de paar aanwezige pareltjes af met ongecontroleerd geschreeuw en waren daardoor altijd een beetje teleurstellend. Toch waren die enkele geniale uitbarstingen genoeg om het vertrouwen dat er ooit nog eens iets moois aan zat te komen warm te houden. En dat vertrouwen wordt nu beloond. Met Potemkin City Limits valt alles op zijn plaats en heeft de band dan eindelijk weer de balans gevonden die zo lang spoorloos leek te zijn. Propagandhi maakt fascinerend goede punkrock die zowel tekstueel als technisch van zeer hoog niveau is. Deze plaat ontstijgt het genre, in die zin dat er een duidelijke noodzaak aan de boodschap verbonden is en er ook muzikaal een uniek geluid is ontwikkeld. Geen herhaling van zetten, zoals bij zoveel (lees: bijna alle) genregenoten het geval is, maar een herdefini�ring van de eigen stijl. Hier heb ik elf jaar op gewacht en het is het al die tijd meer dan waard geweest.
mij=Fat Wreck Chords / Sonic
Heb je *elf* jaar gewacht op deze CD? Voorganger “Today’s Empires Tomorrow’s Ashes” uit 2000 was best te pruimen, hoor! Beter dan dit wanproduct, in ieder geval, dat alleen de vergelijking met het abominabele “Less Talk More Rock” uit 1995 positief weet te doorstaan.
Totaal niet mee eens, Today’s Empires bevatte welgeteld twee kickass nummers – Back to the Motor League & Purina Hall of Fame – en verder vooral heel veel losse flarden met af en toe iets leuks er tussen.
Deze nieuwe is zeer constant en veel minder gedwongen dan wat ze de afgelopen elf jaar hebben gedaan. Nu hopen dat ze live ook weer een beetje op het niveau van toen zitten.
Ik ben geneigd om akkoord te gaan met Zeke(?) behalve dat ze mij wel 2x versteld hebben doen staan. Ik vind less talk more rock zelfs beter dan hun debuut. ik vind dat De laatste 2 albums
meer de experimentele tour opgaan maar zeker niet moeten onderdoen voor de voorgaande, ze zijn in feite zelfs niet vergelijkbaar. De eerste twee bevatten nummers , de laatste twee zijn een geheel. Ik heb er tegenstrijdige gevoelens bij. Wie weet wat er zou gebeurd zijn indien ze in hetzelfde stramien als die eerste twee platen hadden voortgedaan. Mss zeven of acht albums maken die stuk voor stuk strak en zalig zijn maar toch zo eentonig ( zoals 13 in een dozijn van die fat wreck chords groepen) gelukkig durven ze te experimenteren. Ik denk dat het als groep zaliger is om zulke muziek (vooralhet laat(ste album)te componeren en te spelen (ik speel zelf bas). Ik kan me voorstellen dat propagandhi zelf denkt: Fuck the fans, we make music for ourselves!! en gelijk hebben ze… dat vind ik er van. Ik hou van hun mentaliteit en daarom blijf ik ze trouw. Zelf als ze morgen techno brengen bij wijze van spreken. (vergelijk radiohead, als ik zon fan was van hen als van prop. zou ik kid a ook beluisteren, ondanks het bestaan van ok computer. Ben ik nog relavant bezig, who cares)
Zo fris als ‘How to Clean…’ wordt het nooit meer. Toen viel Propagandhi nog echt binnen de Fat/Epitaph-conventie, alleen net wat viezer, sneller en venijniger.
‘Less Talk’ was serieuzer van toon, maar qua melodie en techniek beresterk.
Met Tod als bassist moest er ruimte geboden worden voor en riff-georienteerde nummers met geschreeuw (ik snap dat nooit: wil je iets politieks roepen, maak je het onverstaanbaar). ‘Todays Empires’ had toch nog een handvol mooie nummers: ‘Motor League’, ‘Purina’ en de heerlijke drie akkoorden-track ‘Todays Empires’.
‘Potemkin’ is voor mij een groeiplaat gebleken. Tods tracks sla ik over. De aanklacht aan Fat Mikes adres vind ik laf (dat bepraat je als vrienden binnenskamers), maar ‘Rock for Sustainable..’ is zo’n heerlijke compositie. ‘Speculative Fiction’ begint met zo’n typische jarig tachtig metalriff maar ontpopt zich als een emotioneel en dynamisch nummer. ‘Jugend Marchiert’, ‘Name and Address’, ‘Iteration’. Heerrrrlijk.
Pleister op Tod z’n bekkie en Chris lekker laten zingen. Kijken of nieuwe meneer Beaver wat leuks toevoegt op de volgende release (over vier jaar).