Propaghandi – Supporting Caste

Ruim drie jaar geleden klaagde ik nog dat Propaghandi zo weinig productief is. Toen ik onlangs vernam dat er een nieuwe plaat op stapel stond was mijn eerste reactie echter ‘Nu al? Potemkin City Limits is toch pas net uit?’. Ik was er stellig van overtuigd dat de vorige pas anderhalf jaar oud was. Dat om de kwaliteit en eeuwigheidswaarde van die CD nog maar eens te onderstrepen. Zeer bijzonder, in een genre waar nieuwe releases vaak vreselijk voor elkaar inwisselbaar zijn en in no time gaan vervelen. Potemkin City Limits omschreef ik destijds als de plaat waar ik elf jaar op had gewacht en het doet mij deugd dat ik het daar nog steeds mee eens ben. En dan nu Supporting Caste, wat een traktatie. Net zoals zijn voorganger een plaat die eigenlijk niets meer te maken heeft met punkrock of hardcore zoals dat overal te horen is. Waar andere muzikanten hun gebrek aan instrumentbeheersing graag verhullen door een toevlucht te zoeken in deze muziekstijl, gebruikt Propaghandi het genre juist om de enorme technische vermogens ten volste te benutten. Aangevuld met een vierde bandlid (gitarist David Guillas, bijgenaamd “The Beaver”) is de band niet meer te stoppen en produceert de meest ingewikkelde composities onder een sausje van zeer aanstekelijke melodieën. Waar op vorige albums de vocale inbreng van bassist Todd Kowalski meestal een hinderlijke onderbreking waren (bezoeker Bas slaat de spijker op zijn kop met “Todds tracks sla ik over”), voegt hij hier heel veel toe. Hij heeft duidelijk zangles gehad of een nieuwe kant van zichzelf ontdekt, want voor het eerst dragen zijn liedjes bij aan de kwaliteit van de CD. Dat is misschien de meest opvallende ontwikkeling, naast het feit dat Propaghandi er in geslaagd is om wederom een monumentale plaat te maken die zoveel inhoud, diepgang en variatie te bieden heeft dat ik er met gemak weer jaren mee vooruit kan.

mij=G7 Welcoming Committee