Op rockgebied komt er niet zo vreselijk veel uit Wales dat het tot over de Noordzee haalt. Budgie en Manic Street Preachers zijn eigenlijk de enigen die me zo te binnen schieten. Maar zowaar, Prosperina komt uit Swansea en heeft in elk geval de kolommen van File Under gehaald. Wat wil je nog meer? Nou, ik in elk iets meer spanning. Prosperina is van de stoner en dat betekent dat het in de eerste plaats een groove moet hebben. Dat is ze gelukt en het klinkt allemaal best okee, maar de afwisseling ontbreekt een beetje. Erger nog: ik heb dit album inmiddels een keer of vier beluisterd, maar er blijft niets van hangen, behalve de indruk dat het steeds weer zo'n beetje hetzelfde nummer is. Nou ja, een van tweeën: een compromisloze beuker uit het Stonerriffhandboek of een merkwaardig soort, melodieuzere Britpop-goes-Black Sabbath. Misschien als ik een keer nog wat intensiever luister? Helaas: na iets meer dan vijftig minuten heb ik het album weer beluisterd en is er eerlijk gezegd wéér niets blijven hangen. Ach, het was best een aardig album….geloof ik.
Kandy Kolored Tangerine noemen ze zich. Hun site is nog niet af, dus ik moet wat informatie van de Facebookpagina van deze Denen trekken. Begonnen als shoegazeformatie – Storm, wat doe je me aan!? -, invloeden van Black Rebel Motorcycle Club, My Bloody Valentine? Hellup! Opener “Mother Nature” is voorbij voordat ik het weet. Het tweede nummer, “Time Machine”, laat wel enige indruk achter. Poppy, met een aan de dance ontleend ritme, wat psychedelisch aandoende zang en al met al een heel aardig nummer. Meteen daarna “In Another World”. Een door toetsen gedomineerde melodie, weer die dancedrums en ijl neuzelende zang. Het doet mij vooral denken aan wat voor mij een van de meest fantasieloze bands van het laatste decennium is: Coldplay. Helaas is dat de associatie die me voortdurend blijft achtervolgen op dit album. Ja, het zit goed in elkaar, maar o wat is dit bedacht en emotieloos. De beste momenten zijn nog die waar The Beatles het duidelijkst doorklinken, zoals het eerder genoemde “Time Machine” en “The Angels Are Coming Home”, alsmede het afsluitende duet “Line Of Fire”, dat wel wat aan David Sylvian doet denken. Waar ze de door henzelf genoemde invloeden van Queens Of The Stone Age hebben gelaten is mij een raadsel. Ik zal vriendelijk eindigen: ik neem aan dat er mensen zullen zijn die dit best aangenaam vinden, maar ik ben er niet een van.
mij=Prosperina: Maybe / Bertus; Kandy Kolored Tangerine: Suburban
4 reacties