Het is geen politieke partij, het is geen spelconsole, het is een project van drie van de meestgevraagde sessiemuzikanten ter wereld. PSP (nee, geen website of MySpace-pagina) staat voor Philippe Saisse (toetsen, bas), Simon Phillips (drums) en Pino Palladino (bas) en simpel gezegd behoor je niet tot de echte top als je met sessiemuzikanten hebt gewerkt, maar nog niet met een van deze drie. Even een paar namen: The Rolling Stones, The Who, Jeff Beck, Eric Clapton, David Bowie. Dus. Maar goed, ze hadden wat tijd over, en na gewerkt te hebben aan Saisse´s solo-album besloten ze tussen de verplichtingen door ook nog op tournee te gaan en dit was het gevolg. Een album vol jazz en fusion, met uitstapjes naar rock, pop, soul en nog veel meer. Wie hiervoor goed heeft opgelet, heeft ook gezien dat het trio, naast geen zanger, geen gitarist heeft. In de jazz is dat niet zo ongewoon, in de pop en rock des te meer. Dat geeft direct aan dat het hier bepaald geen liftmuziek betreft. Of ze moeten speciale liftmuziek hebben in het Bimhuis. De heren zijn vooral met elkaar aan het musiceren en daar mocht publiek bij zijn. Sommige stukken lagen min of meer vast, zoals Dave Brubeck´s “Blue Rondo A La Turk”, andere stukken zijn vooral (toetsen- of drum)improvisaties. De zorgvuldige luisteraar hoort werkelijk magnifieke instrumentbeheersing, maar het is wel van a tot z beheerst. En juist dat breekt het album – van net iets meer dan veertig minuten – uiteindelijk op voor wie niet echt van pure jazz houdt. Sommige stukken zijn namelijk wel heel knap, maar blijven voornamelijk kijk-mamma-zonder-handen-krachtpatserij zonder emotie. Daarmee blijft het een album dat deels heel prettig is voor breed georiënteerden (“Blue Rondo A La Turk”, “Roppongi Blues”), maar deels echt alleen aan hardcore jazzcats besteed is.
mij=V2
Mooie recensie!
Ik kan me vinden in deze recensie maar een ding aan deze recensie klopt niet. Een heel belangrijk punt. Het is juist géén echte jazz. Er zit een jazzy feel in sommge nummers. De echte jazzliefhebbers zullen dit maar zo-zo vinden, te simpel denk ik. Ik hou sowieso niet van de echte jazz, maar ik kan zeggen dat hier geen echte jazz wordt gespeeld. De nummers zijn cross-over, vooral ook voor iets minder muzikaal-intellectueel publiek interessant.
Ik vind het album erg mooi maar nog te safe. Dit was ook opgenomen echt tijdens de eerste week/tour dat ze ooit samen speelden, dat mag erbij gezegd worden.
Dus aan de ene kant ben ik het eens, dat het nog wat in the pocket enzo klinkt. Maar het eindoordeel slaat volledig de plank mis. Ik zou zeggen…luister dit album als je iets zoekt met een vette non-jazz mix. De drums klinken ook gewoon groots en de sounds overall zijn echt fat. misschien wat voor je als je niet van jazz noten-poeperij houdt. Meer rock/fusion geörienteerd is deze band.
check hun facebook! Daar staan vette tracks op te downloaden, nieuwe studio tracks. genaamd flux capacitor en vigilante. Die hadden op dit album moeten staan…maarja toen hadden ze deze nog niet geschreven..jammer. Deze zijn echt juweeltjes!
Christopher: “hardcore fusioncats” was een betere omschrijving geweest, dat ben ik met je eens. Het eindoordeel blijft hetzelfde: hier zitten mannen voor zichzelf te jammen, in plaats van dat ze voor een publiek spelen. Van mannen die hebben laten horen dat ze ook in rock- en popsettings uitstekend uit de voeten kunnen, had ik iets meer verwacht.