Handig, zo’n bandnaam. Dan hoef ik het genre alvast niet te omschrijven. Als kwaliteitsoordeel volstaat het echter niet helemaal, daarvoor is Laced te geinig. Deze stekelige plaat verschijnt niet voor niets in Fat Cat’s Splinter Series. Een reeks releases waarmee het label, toch al left-field, nog wat verder de grenzen opzoekt. Psychedelic Horseshit toont zich hier een stel van de pot gerukte neefjes van Ariel Pink, en u merkt terecht op dat Ariel ze zelf ook al nooit helemaal op een rijtje had. Het Amerikaanse duo brengt een soort kapotte popmuziek, met de esthetiek van garagerockers als Wavves (die ze schijnen te haten), maar zonder de elektrische gitaren. Achter de echoënde (en meestal simpelweg lelijke en lawaaiige) goedkope keyboards schuilen toch echt goede hooks. “Another Side” is een mondharmonica-op-de-kleuterschool-hit! Zelfs de vocalen zijn stiekem best poppy, al worden ze (u vermoedde niks anders) vals en met dubbele tong gezongen. ‘I can’t go away on a tropical vision’, huilt de zanger (hij heeft het niet zo op tropische eilanden). Het liedje erna heet dan ook “I Hate The Beach”, zodat het maar duidelijk is. Niettemin is juist dat “Tropical Vision” een van de leukste nummers, met tabla-trommeltjes, schurende noise-wolken en iemand die op een piano hamert. Klinkt onmogelijk, maar het werkt toch. Zo is Psychedelic Horseshit op hun best. En dat komt neer op zo’n tien minuten van de vijfendertig. Vaker dan één keer per dag hoef ik dit album dan ook niet te horen.
mij=Fat Cat / Bertus
4 reacties