Met geïmproviseerde psychedelica vind ik ‘t altijd lastig te verwoorden waarom iets nou goed is, of slecht. En dat terwijl de artiesten in interviews zelf vaak heel welbespraakt en intellectueel uit de hoek komen. Ai. Ik besprak nog niet zo lang geleden Clomeim van de No-Neck Blues Band, geen geniale plaat, maar wel uitdagender dan Mirror Eye. Psychic Ills maken reutelende achtergrondmuziek, te wringend voor de wereldwinkel, maar desalniettemin weinig uitdagend voor de oren. De plaat opent met een zoemende drone, die mijns inziens een sterk op India geïnspireerde indruk maakt. Ook de melodiepatronen die eroverheen worden gelegd hebben het geluid van sitar en de sfeer van raga. Zo zou je de lange openingstrack “Mantis” beter als “Mantra” kunnen lezen en opvatten. Er zit geen vooruitgang in, de volledige tien minuten ís het gewoon lekker Zen. “Meta” is vrij agressief van ritme en komt daarmee het dichtst bij het eerdergenoemde No-Neck Blues Band. In het voor dit soort releases irritant exemplarische “Syb Synth”, wordt de oefenruimte van de band gestofzuigd. De gezapigheid slaat helemaal mij toe in “Eyes Closed” wat sterk in ‘t verlengde ligt van “Meta”, als u me nog volgt. Het probleem met Mirror Eye laat zich vervolgens definitief vastnagelen in “Fingernail Tea”. Op zichzelf gezien een prima track, maar werkelijk álle melodie-patronen lijken al eerder te zijn langsgekomen. Het wekt, na een half uurtje, toch een behoorlijk beperkte indruk. Let wel, deze opmerkingen gelden voor een geconcentreerde luisterbeurt, als ik ‘m zomaar draai, is ‘t wegdoezelen tot en met “Go To The Radio” waar de drone uit het begin terugkeert.
mij=The Social Registry / Konkurrent