Ik was blij toen collega Prikkie de burelen van File Under kwam versterken. Hij ging namelijk de Frontierreleases doen, die veelal op mijn bordje kwamen te liggen, en daar was ik wel blij mee. Want zoals u eerder heeft kunnen lezen, er is veel kaf en weinig koren. Puntje alleen is, ik kreeg vervolgens de reggae in mijn mik want in het land der blinden is eenoog immers koning. Ook voor de reggae geldt: veel kaf, weinig koren. En toen ik onderweg van werk naar huis op de fiets mijn recensie van Pura Vida’s Struggle in the City bij elkaar zat te mijmeren, bedacht ik me het koren toch meestal een licht Jamaicaanse / Caribische invloed heeft. Want Pura Vida is behoorlijk koren namelijk. Maar tot mijn grote verbazing bleek de grote man van Pura Vida Bregt de Boever te zijn. Inderdaad, daar zit geen woord Jamaicaans bij want De Boever’s studio staat in Sint-Maria-Aalter en dat is behoorlijk België. Je hoort het er niet vanaf. Althans, bijna niet, want nu ik weet dat Pura Vida Belgische roots heeft valt ook ineens datgene dat Struggle in the City zo aardig maakt op zijn plek. Dat zijn de extra instrumenten die je hoort. Blazers hoor je vaker, maar er is ook plek voor cello, violen en een hoop electronica. Opener “Third World” is met een Pink Floyd-opening en een duur van meer dan acht minuten sowieso haast proggy. Pura Vida heeft sowieso geen haast want vijf nummers klokken boven de de zes minuten. Het grootste minpunt is alleen dat de vocalen zijn gedrenkt in echoechoecho en de band sowieso niet vies is van het gebruik van effecten. Dat, samen met een wat mindere productie, maakt dat deze plaat mijn jaarlijstje net niet zal halen. Maar lekker is het en er is weer een vooroordeel naar de kloten. Kom daar maar eens om bij Frontiers…
mij=Dying Giraffe / V2
4 reacties